Ill Niño – Epidemia

Afgelopen jaar was vooralsnog niet het beste jaar dat Ill Niño kende. Sinds het verschijnen van Dead New World eind 2010, zijn er de nodige perikelen geweest binnen de band waardoor onder andere alle geplande concerten het afgelopen jaar geen doorgang konden vinden in Nederland e.o. Vooral de rugklachten van zanger Cristain Machado gooiden nogal wat roet in het eten. Maar zo vlak voor de voorspelde apocalyps bracht het Ill Niño eind oktober Epidemia uit.
Hoofdthema voor deze (concept) cd is eveneens het einde van de wereld, gezien vanuit tien verschillende perspectieven. Als dit echter het laatste hoor voordat we ten onder gaan, ben ik dik tevreden. Het geluid op Epidemia is kenmerkend voor de band, maar klinkt een stuk zwaarder, harder dan de voorganger. Dit is meteen met openingsnummer The Depression het geval. Only The Unloved vervolgt dit. Het tempo ligt lekker hoog en de melodie in het nummer is aanstekelijk. Naast de drumpartij geven de gitaren los van elkaar het geheel wat meer boost. We hebben het echter, beland bij het titelnummer La Epidemia, nog niet expliciet gehad over de zang van Cristian. Welke wervels er weer recht zijn gezet in het ziekenhuis weet ik niet, maar er komt naast de ‘clean vocals’ een ontzettend zware grunt tegenwoordig uit zijn strot. Met Epidemia is Ill Niño dan ook echt goed op dreef. Vanaf de start is het raak; de welbekende zuid-amerikaanse ritmes komen, in combinatie met een flinke drumpartij, goed naar voren. Plak daar het diepe zanggeluid van Cristian en de screams van gastzanger Frankie Palmeri aan vast. Nagel het tenslotte dicht met wederom dat heerlijke gitaargeluid van Ahrue Luster en Diego Verduzco en het feestje is compleet. Het geheel is energiek, krachtig en een aantal abrupte stiltes in het nummer zorgen ervoor dat het tevens opwindend blijft. Even tijd voor Eva, een herkenbaar Ill Niñonummer waarin melodie een belangrijke factor is. Demi-God kent een intro waarop de heren Cavalera jaloers zouden kunnen worden. Ill Niño weet echter wederom de combinatie tussen snoeiharde en melodieuzere stukken te mixen tot een nummer dat nogal wat hersencellen op hol laat slaan. De nummers Death Wants More en Escape kennen hetzelfde principe. Met Time Won’t Save You is er even sprake van enige remming. Het geheel is wat langzamer en wat dramatischer van aard. Tegen het einde van het nummer is vooral duidelijk de akoestische gitaar te horen in combinatie met ritmes die het Latijn-Amerikaanse karakter weergeven. Forgive Me Father (waar eigenlijk ook kruis van de hoes naar verwijst) is wellicht het meest toegankelijke nummer. En met Invisible People maken ze het geheel nog even af. Geen vullertje, maar gewoon op volle snelheid meer van hetzelfde.
Met Epidemia is Ill Niño voor mij weer gegroeid. Zonder zichzelf te verloochenen is deze cd een stuk krachtiger dan de voorganger. Het herkenbare geluid blijft ook op Epidemia duidelijk aanwezig, maar het klinkt voller en vetter. De wereld vergaat niet, we nemen gewoon afscheid van wat is geweest en beginnen met dit muziekgeweld aan een nieuw hoofdstuk.