“Theatraal en ietwat pompeus, maar nog steeds een goede bak metalcore”
Zaterdagavond kon ik in de Melkweg terecht voor niet één, maar welgeteld drie Zweedse metalcore bands. Dit smorgasbord van Scandinavische metalcore liet ik natuurlijk niet aan me voorbij gaan en ik was niet de enige.
Het concert is compleet uitverkocht en het is gezellig druk binnen. We lopen binnen halverwege de set van de eerste band, Allt. Deze progressive metalcore band uit Karlskoga, Zweden, bestaat sinds 2020 en bestookt de zaal met warme en donkere metalcore melodieën. Zanger Robin warmt niet alleen de zaal, maar ook zichzelf goed op, hij is inmiddels zijn shirt al kwijt, waardoor zijn indrukwekkende tattoos en torso te zien zijn. Nu kan de zanger het goed hebben, dus ik heb niets te klagen. Top show, nu al.
Allt wordt afgewisseld met zwaargewichten Aviana, die ik al eerder live zag bij de Headbangers Parade. Deze heren combineren darksynth geluiden met metalcore, het hele podium krijgt nu een Cyberpunk gestylde look, met knipperende leds.
Alle leden, behalve zanger Joel Holmqvist, komen op met zwarte maskers en zwarte outfits. Doet wat denken aan V for Vendetta of het meer recente Squidgame. Wanneer ze in het rond beginnen te springen, ben ik even bang dat er eentje van het podium dreigt te keilen. Gezien ik ooit een paar keer in een stormtrooper pak heb rondgelopen weet ik hoe bar weinig je ziet met maskers.
Maar deze jongens zijn natuurlijk pro’s, en ondanks de ongetwijfeld warme pakken, zetten ze weer een super strakke show neer. Joel regeert de stage met zijn rauwe vocalen, en de nummers vloeien goed in elkaar over. De band heeft inmiddels sinds hun debut een geheel nieuwe line-up aan bandleden staan, maar het lijkt erop dat het er alleen maar beter op geworden is.
Na een vrij lange pauze en een soort, dreunende, dreigende intro, komt Imminence het podium op. In lange, zwarte gewaden, met in de achtergrond gotische ramen en een kast in het midden. Zanger Eddie laat er geen gras over groeien en steekt bruut van wal. Metalcore met viool zie je niet heel vaak, en dat was één van de eerste dingen die mij positief verraste aan de band.
Ze mengen subtiele synth invloeden, gotische thema’s en orkestrale muziek tot hun geheel eigen smaak van metalcore. En dat doen ze heel goed. De viool is een interessante toevoeging aan een redelijk bomvol genre.
Wat me op begon te vallen, dat ondanks de veelvuldige hartjes die Eddie met zijn handen aan het publiek toont, hij en de band maar weinig interactie hebben met elkaar en met de mensen in de zaal. Het handjevol crowdsurfers die voorbij komt, negeert hij compleet.
Hij maakt wel contact met de mee brullende fans om hem heen, maar er wordt verder niet gepraat tussen de nummers door. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet erg te zijn, soms haalt het je ook uit de sfeer. Imminence probeert daarentegen een soort theaterstuk op te voeren, waardoor er net wat te lange pauzes tussen de nummers zaten.
Zo’n pauze is bij een encore te verwachten, maar doordat het bijna na elk nummer voorkwam, begon het me tegen te staan. Ik heb ook geen idee of die pauzes nodig waren voor bijvoorbeeld het stemmen van instrumenten. Er werd niet omgekleed bijvoorbeeld, zoals bij bands als Beyond The Black, waar dat ook dusdanig gesmeerd gaat dat je er niet echt erg in hebt.
Er liep geregeld een zwart gekapte figuur het podium op met smeulende wierook. De eerste keer was dat wel geinig, daarna werd het een beetje vervelend en sloeg die wierook vooral op de keel. Ik vroeg me nog af of wij misschien met zijn allen te veel een zweetlucht aan het produceren waren en dat we een kleine verfrissing nodig hadden. Het theater had waarschijnlijk alles met de dood te maken, de gothische ramen, de kist en de gekapte figuur die waarschijnlijk de dood voor moest stellen. Het meest recente album heeft immers veel verwijzingen naar de hel, de dood e.d.
Het idee is mooi, maar de uitvoering was bewerkelijk bij een metalcore band, die het toch voornamelijk van snelheid moet hebben.
Nu ken ik de band niet goed genoeg om alle nummers te kunnen dromen, maar van mensen om me heen kreeg ik terug dat Eddie niet alle zanglijnen zong die hij op de albums wel zingt. Er waren ook een paar stukjes viool te horen terwijl de beste man duidelijk niet aan het spelen was.
Ondanks een paar fantastische nummers van het nieuwste album The Black, zoals Death by a Thousand Cuts en Heaven Shall Burn (één van mijn favorieten, niet te verwarren met de gelijknamige band) begon het optreden door het theatrale, en de lange pauze tussen nummers, me het een beetje tegen te staan. Door de weinige interactie, zakte de aandacht en de energie wat weg, en dat merkte je ook in de zaal. Mensen gingen praten, roepen en soms zelfs een beetje lopen klooien. En dat is zonde, ook voor de band zelf.
Desondanks speelden de heren fantastisch en was de energie van Eddie tomeloos en zijn zang ijzersterk. Het zou goed zijn als ze hun show beter uitwerken en minder pauzes en dramatiek tussen de nummers door inbouwen. De energie vast én hoog houden is best een kunst, iets waar ze de komende jaren vast aan kunnen schaven.
Ondanks dat Imminence niet geheel aan de verwachtingen voldeed was het een mooie avond vol goede metalcore uit Zweden. From Sweden with love, indeed.
