Immortal Guardian – Psychosomatic

Begin 2020 besloten de vier leden van Immortal Guardian om in Las Vegas te gaan werken aan het tweede album van de band. De pandemie en de bijbehorende beperkingen zorgden ervoor dat ze weer uitvlogen naar hun eigen woonplaats. Getroffen door deze situatie hebben ze al het materiaal dat ze al hadden opzij gegooid en besloten om iets te gaan doen met hun emoties en het idee om hierover een thema-album/conceptalbum te maken leek een logische vervolgstap.
De start bevindt zich in een oosters sfeertje waarmee Psychosomatic het album opent. Klinkt fris, krachtig en lekker. Het doet me denken aan jaren geleden toen het Duitse Silverlane met twee uitmuntende albums mijn hoofd deed vullen. Psychosomatic heeft een spanningsveld in zich dat door de zang van Carlos Zema naar een hoger plan wordt getild. Het is niet eens zo snel, maar neemt je mee in een coronastroom die spanning oplevert. Het refrein is daarbij vol aangezet en blijft goed hangen.
Dat Gabriel Guardian een begenadigd gitaarspeler is, wordt wel duidelijk wanneer Read Between The Lines wordt ingezet. Hij laat zijn vingers snel en strefzeker over de fretten glijden in een strak intro. De compositie zet zich in een lekker powermetalkarakter voort en de mix van een dikke groove en het frivole gitaarspel (dat goed uitvergroot wordt) van Gabriel passen uitstekend bij elkaar. Daarbij is Read Between The Lines erg toegankelijk. Daar is Immortal Guardian trouwens erg goed in. Ook de afsluiter New Day Rising kent dezelfde positieve eigenschappen. Het gitaarspel van Gabriel ligt hier tegen het Super Mariogeluid van Within’ The Ruins aan en hier heeft de band wat onregelmatigheden ingepast om de aandacht niet te laten verslappen.
Lockdown is misschien de compositie die het meest direct aan de pandemie gelinkt kan worden. Maar verwacht geen negativiteit want daar doet de band niet aan. Ze gebruiken meer elementen uit de happymetal van Freedom Call om de boodschap over te brengen. Om daarna in Phobia zwaarder uit de hoek te komen en de vibe van Avatar te gebruiken. De zang is hier minder naar voren gezet. Hier is het de gitaarpartijen en het opzwepende ritme dat het geheel vrij gemakkelijk laat verteren.
Ook in Clocks lijkt de gitaarmelodie het centrale punt te zijn van de compositie. Eenvoudig doch doeltreffend biedt het een troostrijk gevoel. Gaandeweg de compositie versnelt de band licht en laat zanger Carlos horen dat een octaafje hoger best mogelijk is, terwijl Gabriel extra snel speelt om de vaart nog een extra stimulans mee te geven.
Self Isolation biedt je een instrumentale gedachtengang van 39 seconden om je voor te bereiden op de meer traditionele heavymetalsfeer van Goodbye To Farewells. Ik moet zeggen dat daarna de boel een klein beetje inkakt met het rustige Candlelight waar verwijzingen naar Helloween liggen. En met rustig zou ik ook wel het woord gezapig willen gebruiken. In Find A Reason zet het gevoel zich wat voort met fraai piano- en gitaarspel in het intro. Toch weet Immortal Guardian het album in stijl af te sluiten met het eerder genoemde New Day Rising. Wellicht een verwijzing naar het moment dat het ‘nieuwe’ normaal weer ouderwets is en we terug kunnen naar het ‘oude’ normaal.
Psychosomatic is een lekker album dat voor mij een tijdloos statement is voor deze periode. Tijdloos omdat het, vooral in de eerste helft, een mooie toegankelijke powermetaltour is die we krijgen voorgeschoteld.