Dit weekend staat Helmond in het teken van het jaarlijks terugkerende Impact Festival. Een opvallend festival, want ondanks dat het gratis toegankelijk is, weet het ieder jaar weet indruk te maken met een grote mainstage en een evenzo indrukwekkende als gevarieerde line-up. Daarnaast is er altijd een plek voor lokaal talent middels een kleiner podium met een alternatieve invalshoek. Derde grote muzikale stroming is vertegenwoordigd middels een dance area. Puntje op de i is aandacht voor toneel / theater / kunst in de breedst denkbare manier. En om de laagdrempeligheid te garanderen speelt kindervermaak ook ieder jaar een prominente rol op het festival. Kortom: plezier voor jong en oud, ongeacht muzikale voorkeur!
De opzet is dit jaar anders dan ik in eerdere jaren meegemaakt heb: als nieuwe locatie is voor het Speelhuisplein gekozen, de plek waar nog niet zo lang geleden het Speelhuis een karakteristiek gebouw was, maar wat helaas ten prooi is gevallen aan een flinke brand…
Ook nieuw is het feit dat het festival tweedaags is geworden: op de zaterdag is het plein het domein van diverse DJ’s die de bezoekers in hun greep mogen houden. De zondag is gereserveerd voor de pop- & rockmuziek, om het gevarieerde programma even heel kort door de bocht samen te vatten.
De populariteit van het festival blijkt als de eerste bezoekers zich aan de nog gesloten poorten verzamelen, en niet lang daarna struinen ze over het terrein, wat nog duidelijk de uitstraling van een ‘festival wat nog moet beginnen’ heeft: beide podia zijn nog leeg en er wordt rustig aan een beginnetje gemaakt met de opbouw voor de eerste bands. Vrijwilligers krijgen de laatste instructies en begeven zich naar hun post. De tap gaat open en voorzichtig worden de eerste biertjes getapt. Mits je in het bezit bent van een geel polsbandje. Want er gelden strikte regels v.w.b. het bestellen van alcoholische dranken: deze mogen alleen genuttigd worden door bezoekers die zich hebben laten voorzien van een daartoe bestemd polsbandje, en de bar wordt mede bemand door een legitimatie controle team. Petje af!
Een ander post waardoor opvalt dat de organisatie oog voor detail heeft: de insmeerpost. Met kans op zon loopt er een team rond om de mensen van wat zonnebrand te voorzien. En in de loop van de dag blijkt dit niet voor niks: op de momenten dat de zon ongestoord tussen de wolken door kan schijnen is het stiekem nog best een lekker weertje. En dat terwijl in de vroege ochtend de wolkbreuk mij deed huiveren om een hele dag in de regen aanwezig te moeten zijn! Hoewel ook aan dat scenario gedacht is: door een van de vrijwilligsters krijg ik te horen dat de post in no time tot regenponcho distributie punt omgebouwd kan worden.
Terwijl er meteen na opening van het terrein de nodige bezoekers rondlopen, is de toestroom in de pak ‘m beet twee uur daarna ronduit mager te noemen. De kinderhoek staat volop in de picture door de aanwezigheid van de nodige gezinnen met jonge kinderen, en ook het vermaak voor deze jonge bezoekers in de theatertent kan op de nodige aandacht rekenen. Vergeet ook niet de vertegenwoordiging van 040bikepark met een BMX-ramp: fietsers die zichzelf hoog de lucht in weten te rijden hebben een flinke magnetische aantrekkingskracht op jong en oud! Ook de acts van de dansers van Guaranteed Raw Crew en Off Limits kunnen op flinke belangstelling rekenen.
Helaas ziet het er bij de podia anders uit, en de eerste twee bands op beide stages krijgen niet de aandacht die ze eigenlijk zouden verdienen. Richting het einde van de middag verandert dit als het terrein van ‘redelijk leeg’ tot ‘behoorlijk vol’ verandert. De diversiteit van het publiek is groot, de aanwezige leeftijdscategorie varieert van ‘kinderwagen’ tot ‘rollator’. Het is mooi dat de effort die in laagdrempeligheid gestoken wordt vruchten afwerpt: Impact is een festival voor iedereen!
Lakei Alternative Stage
De line-up op deze stage is kort maar krachtig verwoord eigenlijk gewoon verdomde goed: met steviger werk als gemeenschappelijke deler komen achtereenvolgens The Anaesthetics (Pixies & the Cure georienteerd), The Gooch (stonerrock), Sundaze (te divers om kort samen te vatten), Hunting the Robot (‘crazy sounds, sweet harmonies & African beats’), Pigeon Toe (progressive rock), Gingerpig (seventies rock, blues, fusion en metal) en Black-Bone (no bullshit rock ’n roll) langs. Dat ze niet op de mainstage staan betekent niet dat ze onderdoen voor wat zich daar in de loop van de dag af zal gaan spelen. Sterker: voor de meest verassende optredens moet je juist hier zijn…
Mainstage
De programmering op de mainstage is divers en bedient een breed publiek. Aftrap is voor het Eindhovense rocktrio Green Monkey Force, die opgevolgd worden door The Jacks, welke laat horen dat een band die voor 75% uit vrouwen bestaat wel degelijk kan rocken maar ook gevoelige nummers niet uit de weg gaat, en die eigen werk met zo nu en dan een cover aanvullen.
Als Kleine Viezerik door (voor mij onbekende omstandigheden) meer dan twintig minuten te laat het podium betreedt is de organisatie onverbiddelijk: dit wordt niet gecompenseerd door langer door te mogen gaan. Na een klein kwartiertje is dit optreden dan ook afgelopen, en een aantal fans blijven verbijsterd achter, die uiteindelijk de weg naar de backstage weten te vinden om verhaal te gaan halen bij hun idool, terwijl het podium omgebouwd wordt voor Lisa Lois, die zich wel netjes aan haar tijd houdt en een aantal die-hard fans tevreden achterlaat.
Fresku is voor mij de verassing van de mainstage. Niet dat hij bij mij veel indruk met z’n muziek maakt, want eerlijk gezegd heb ik helemaal niks met hip-hop. Maar als ik zie hoe hij het publiek entertaint door continu de interactie met ze op te zoeken en naderhand alle tijd van de wereld neemt om met z’n fans op de foto te gaan, kan ik maar een conclusie trekken: het siert hem dat hij begrepen heeft dat hij er dankzij z’n fans staat. Wat voor ’n gelikte show Kensington daarna dan ook geeft: de dynamiek en de betrokkenheid die Fresku tentoonstelde wordt niet gehaald. Een prima show, tot groot plezier van velen die de teksten van voor tot achter mee weten te zingen. Maar toch bekruipt me een beetje een gevoel dat de show op de automatische piloot gespeeld wordt.
Aan Memphis Maniacs de taak om in de grande finale het publiek nog eens flink op te zwepen, maar ik laat de taak om deze band op de foto te zetten over aan mijn collega Femke en keer ik huiswaarts.
De 2013 editie van het Impact festival is er een waaruit blijkt dat het festival wat al jaren grootser wordt niet perse groot (denk Lowlands) hoeft te zijn. Na een geslaagde editie met de nodige verassingen kijk ik al weer uit naar 2014…
Impact Festival 2013 (Helmond) 08/09/2013
586
vorig bericht