Impericon Never Say Die! Tour – Dynamo (Eindhoven) 8/11/2018

De tour van metalcore merchandise-grutter Impericon doet dit jaar Dynamo aan. Zoals altijd bestaat de package uit een aantal populair metalcore bands. Ook is er aandacht voor een stichting voor zelfmoord preventie wat de tour een extra nobel tintje geeft en het de naam Never Say Die doet verdienen.
De pikorde wordt duidelijk aangegeven door de volgorde van wanneer de bands mogen spelen. Voor een minder goed gevulde zaal (maar niet verwonderlijk om 17:30) mag Thousand Below openen. De post-hardcore van de heren uit San Diego klinkt nog net niet helemaal als een klok. Toegegeven, het publiek gunt ze wel wat want er ontstaat op hun verzoek toch een kleine moshpit. Geen onverdienstelijke prestatie toch op dat vroeg tijdstip waarop veel kids hun krachten vast nog willen sparen.
Uit Connecticut komt Currents. Ze klappen er meteen lekker tegenaan met hun populairste song, Night Terrors, slimme zet. De zwaardere sound van deze metalcore band doet het lekker en de hoofdjes van het publiek gaan lekker op en neer, de pit komt meer op gang. Het moet ook gezegd worden dat de heren weten op welke momenten van hun nummers een breakdown het beste tot zijn recht komt.
Het Engelse Polar heeft een geweldige frontman in Adam Woodford. Een energieke gestalte die werkelijk zijn longen uit zijn lijf schreeuwt en perfect overgangen weet te maken dus geschreeuwde en cleane vocalen. En met een nummer dat zo hard maar toch zo catchy is als Black Days heb je  natuurlijk wel goud in handen. En hoor eens hoe lekker die alarmklok riff klinkt in hun nummer Breathe. Ja, de volgorde van de bands begin ik steeds beter te snappen.
Casey mag een beetje de vreemde eend in de bijt genoemd worden vanavond. Tussen al het metalcore geweld heeft deze band een meer post-hardcore geluid en ziet frontman Tom Weaver er in zijn wijde grijze broek er een stuk minder stoer uit dan de andere vocalisten. Hij heeft een ontwapende verlegenheid over zich en geeft toe dat hij niet goed is in de praatjes tussen de nummers. Hij is eerlijk over het feit dat zijn teksten gaan over zijn eigen issues met mental gezondheid, dus zeker de perfecte band gezien de mede-sponsor. Emotionele nummers met verrassende wendingen naar shoegaze en spoken word is dit niet de act die het meeste knalt, maar zeker wel het meest onderscheidend is.
Waarschijnlijk is hardcore nergens zo populair als in Duitsland. Alazka komt daar dan ook vandaan en beheersen het kunstje prima. De inzet van twee vocalisten werkt prima en ze vullen elkaar zeker aan. Hun knaller Phoenix laat die wisselwerking perfect horen en dit is typisch zo’n band die ook de jongere dames naar de metal weet te trekken.
Gelet op de drukte in de zaal en de omvang van hun backdrop (de andere bands moesten het doen met die van Never Say Die) is Northlane de headliner vanavond. Deze “andere” metalcore band from Down Under (de andere is natuurlijk Parkway Drive) zit nog steeds in de lift dankzij de grotere metalcore acts met wie ze in het verleden mochten touren maar ook zeker wel door hun harde nummers die toch wel melodieus weten te blijven. Zo hard dat ik de vloer voel trillen en het publiek helemaal uit hun dak gaat en er crowdsurfers en stagedivers opduiken.
Bij afsluiter Being as an Ocean is het wat minder druk in de zaal. Of dat komt door hun mindere populariteit of het feit dat veel kids hun trein zullen moeten halen weet ik niet zeker. De melodische post-hardcore heeft toch genoeg fans heb ik in het verleden gezien. Vanavond doen ze het zeker ook niet slecht maar het grootste genot om te zien is toch wel de geluidsman die achter zijn paneel helemaal uit zijn plaat gaat bij de band.
Een geslaagde avond zeker voor de overwegend jonge bezoekers en voor Dynamo. De zaal was lekker vol, het geluid klopte de hele avond prima en volgens mij is er ook voldoende merchandise verkocht door de bands. En hey, als er ook maar een iemand ook nog eens gered wordt van zelfmoord is het sowieso de moeite waard geweest deze avond te houden.