Vanavond staat de 013 in het teken van de Göteborg-sound met In Flames: brute Death Metal met ruimte voor keyboardpartijen en Iron Maiden achtig gitarwerk. Album klassiekers als The Jester Race en Whoracle blijven nog steeds vele metalbands inspireren en beïnvloeden. Na deze albums is In Flames hun muzikale stijl door blijven ontwikkelen en werd er geëxperimenteerd met o.a. pop en rock. Dit wordt niet door iedereen evenveel gewaardeerd: in het facebook evenement wordt heftig gediscussieerd over een recente setlist en er zijn voorstanders die bij het oude werk blijven zweren. Ik zelf zal me onthouden van commentaar op de setlist: het is voor mij de eerste keer dat ik de heren live zien, ik ben veel meer benieuwd of ze me kunnen overdonderen met hun live show, de enige in Nederland!
De eer is aan While She Sleeps om de avond te openen. Na het moeten cancellen als voorprogramma voor Bullet for my Valentine staan ze nu toch in de Jupiler zaal te spelen. De band neemt geen rustig aanloopje: vol gas wordt een op dit vroege tijdstip toch al behoorlijk volgestroomde zaal getrakteerd op een half uurtje stevige metalcore. Wat meteen opvalt en wat de show sterk maakt is de energie in het optreden en de manier waarop zanger Lawrence het publiek bespeelt. Zo duurt het niet lang voordat de eerste circle pit een feit is, en niet veel later maakt het publiek zich vooraan op voor een wall of death. Ook hangt Lawrence regelmatig over de barrier om de microfoon in het publiek te houden. De stevige metallic hardcore met down-tuned guitars en screaming vocals, verpakt in een energieke set van een half uurtje komt prima over!
Met de arrestatie van Tim Lambesis in 2013 zijn de overige leden van As I Lay Dying samen gaan werken met Shane Blay (Oh Sleeper), met als resultaat Wovenwar. Minder metalcore, meer melodeath, qua sound komen ze aardig in de buurt van de definitie van de Göteborg-sound en daarmee zijn ze dus op papier een perfecte band om voor In Flames op het podium te staan.
Als het optreden vordert bekruipt me toch een beetje een dubbel gevoel. Ja, muzikaal gezien is er niet veel op aan te merken: het klinkt hard en strak, de nummers zitten in een prima muzikaal jasje verpakt. Waar het tijdens de set echter steeds meer aan begint te ontbreken is interactie met het publiek en de greep op de zaal is ze steeds meer aan het ontglippen. Een macho optreden en een attitude alsof het vanzelfsprekend is dat je goed bent (zo komt het nl. een beetje op mij over) werken bij nuchtere Europeanen niet: je zult voor je applaus moeten werken. Zeker na de energie van hun voorgangers lijkt het einde van de 40 minuten durende set een beetje een anti-climax. Jammer…
Tijdens de ombouw voor In Flames wordt er een groot doek voor het podium gehangen, en stipt op het aangekondigde tijdstip dimmen de lichten in de zaal. De intro zwelt aan, en van achter het doek is een onheilspellende lichtshow van stroboscopen en andere lampen waar te nemen.
Er zijn bands die zich bedienen van een intro die met gemak een kwartier duurt, een luxe die m.i. geen enkele band zich kan permitteren. Gelukkig wordt ons geduld niet zo lang op de proef gesteld, en na enkele minuutjes valt het doek en openen Anders, Björn, Peter, Daniel & Niklas met In plain view, badend in een knipperende lichtshow waarbij een zonnebril geen overbodige luxe zou zijn. Binnen enkele seconden hebben deze heren al meer enthousiasme in de zaal los weten te krijgen dat de voorgaande band, het wordt al snel duidelijk dat dit de band is waar iedereen voor is gekomen…
Ik had van te voren al opmerkingen gezien dat mensen die gevoelig zijn voor epileptische aanvallen aan shows van In Flames een uitdaging hebben. Een beetje naïef dacht ik dat dit met een flinke korrel zout te nemen was, maar de werkelijkheid wijst uit dat deze boodschap toch wel serieus te nemen is: een grote batterij lampen die van achter het podium richting het publiek schijnen zorgen er bij mij voor dat ik met regelmaat met zwarte vlekken voor m’n ogen naar het podium zit te kijken en te zoeken waar de heren zich nu weer bevinden. Want een ding is zeker: de show van dit vijftal is er een die je niet bekijkt, maar die je ondergaat. Je wordt letterlijk omver geblazen door een muur van licht en geluid, en het wordt duidelijk dat de recente upgrade van de PA in de Jupiler zaal er een is die niet onopgemerkt kan blijven: het oude systeem was zeker niet slecht maar dit is meer van deze tijd.
Of de setlist er een is om tevreden over te zijn of om toch nog wensen open te hebben, laat ik in ’t midden. Daarvoor ben ik niet genoeg ingewijd in de complete discografie van de band. Wat ik wel weet is dat een band wiens muziek ik goed kan waarderen en die ik nog nooit eerder live heb gezien, bij mij niet de indruk van een simpel bezoekje aan een concert heeft achter weten te laten. Ze hebben mij een concert laten beleven…
Setlist: Intro – In plain view – Everything’s gone – Fear is the weakness – Trigger – Resin – Where the dead ships dwell – With eyes wide open – Paralyzed – Through oblivion – Ropes – Delight and angers – Cloud connected – Only for the weak – The chosen pessimist – The quiet place – Rusted nail – The mirror’s truth – Deliver us – Take the life
