In Flames – Battles

Na de opnamen in Berlijn van Siren Charms was zanger Anders Fridén een zenuwinzinking nabij. Het geluid op Siren Charms reflecteerde misschien de gemoedstoestand van de band, want het totale geluid was (lekker) zwaar. Voor de opnamen van Battles verhuisde In Flames tijdelijk naar het zonnige Los Angeles om daar onder het genot van de zon, bier en barbecue te werken aan het nieuwe album.
Een nieuw album waarvoor ze producer Howard Benson in de arm namen om het geheel te stroomlijnen en waarop drummer Joe Rickard voor het eerst te horen is op een studioalbum van de band nadat Daniel Svensson afgelopen jaar de band heeft verlaten. De positieve vibe is ergens wel op het album terug te vinden, maar In Flames is zeker trouw gebleven aan het oude geluid van de band, zodat fans van de band ook zeker ook ruimschoots kunnen genieten van dit nieuwe meesterwerk van de Zweden.
Nog altijd weet de band loodzware en stevige riffs in te bouwen in melodieuze stukken en is het stemgeluid van Anders Fridén een stemgeluid waar je optimaal van mag genieten. In de refreinen, maar zeker ook in de nummers waarin hij tot het uiterste lijkt te gaan. Bij opener Drained lijkt het geluid uit zijn tenen te komen terwijl bassist Peter Iwers en Joe Rickard een pompende groove aansturen en het gitaristenduo Björn Gelotte en Niclas Engelin het geheel mogen afmaken met een stevige groove. In het snelle en sterke Through My Eyes teistert Anders zijn stembanden. Kenmerkend in het nummer is de mate waarin In Flames een nummer weet op te bouwen. Iedere maat en iedere tel houd je in de ban. Soms door een sterke drum- en basmelodie zoals in The End waarin het drumwerk van Joe sterk naar voren is gezet. Wist In Flames voor het album Siren Charms nog een operazangeres te strikken voor een prachtig duet. Deze keer moeten de kinderen van de band eraan geloven en sieren hun stemmetjes The End en Here Until Forever.
Die variatie in Like Sand (een nummer waarbij ik telkens in deze tijd het gezicht van Hillary Clinton voor me zie) zorgt voor voldoende spanning, maar geeft ook een vertrouwd gevoel. Een gevoel dat in Before I Fall mij datzelfde warme gevoel geeft.
De ontspannende omstandigheden hebben gelukkig het zwaartepunt in het totale geluid niet doen smelten. In The Truth zorgt die loodzware riff dat het poppyintro snel naar de achtergrond verdwijnt en versterken refrein en couplet elkaar als zoet en zuur in een goed gerecht. Dat dubbele gitaargeluid weet In Flames ook sterk uit te bouwen in Wallflower. In deze hymne voor de muurbloem liggen de basisriff en het subtiele gitaargeluid mooi in elkaars verlengde. Het nummer lijkt in eerste instantie een instrumentaal nummer te worden. Iets waar ik verbaasd naar hem geluisterd, maar zoals verwacht valt de zang van Anders in. Hij klinkt laag terwijl het ritme standvastig maar bijna op de achtergrond het tempo aangeeft. In de tussenstukken echter laten Björn en Niclas hun gitaren even flink aanzwengelen in een bijna staccato industriële setting.
Een bijzonder nummer met een basisritme dat mooi aansluit op Underneath My Skin. Drums en gitaar wisselen hier stuivertje in een krachtige compositie terwijl Anders Fridén het geheel aan elkaar brult en een melodieus signaal afgeeft in de refreinen.
Battles is ongetwijfeld een album dat onder heerlijke omstandigheden is opgenomen en het schrijf- en opnameproces leken als vanzelf te blijven. En hoewel de band het belangrijk vindt om nummers te schrijven waar ze allereerst zelf een goed gevoel over hebben, is het album ondubbelzinning een echt In Flames-album geworden waarbij melodie, kracht en diversiteit sterk naar voren komen en in iedere compositie in perfect evenwicht zijn verwerkt. Een prachtig resultaat na zoveel jaar en iedere fan kan blindelings dit nieuwe album aanschaffen. Met het livealbum Sounds From The Heart Of Gothenburg heeft In Flames al een prachtig product op de markt gebracht. Battles kan daar rustig aan toegevoegd worden.