Het duo Anders Fridén (zang) en Björn Gelotte (gitaar) is de spil van In Flames dat als grondlegger van de Gothenburg sound gezien kan en mag worden. Sinds de oprichting heeft In Flames zich stevig verankerd in de metalwereld en zijn met Foregone toe aan het veertiende album. Het tweede waarop bassist Bruce Paul en drummer Tanner Wayne te horen zijn en Chris Broderick maakt op het album zijn debuut, maar de fans hebben hem al op het podium mee mogen maken het afgelopen jaar.
Foregone is geschreven in de stijl die Anders en Björn tot in de puntjes beheersen, maar is ook wat agressiever en krachtiger zonder het gevoel voor melodie te verliezen. Zanger Anders geeft aan dat de vreselijke ontwikkelingen in de wereld zijn weerslag op de composities heeft gekregen. Waarop Björn aanvult dat het nog altijd het geluid van In Flames is met krachtige riffs en strakke melodieën.
Het krachtige karakter is sterk aanwezig in The Great Deceiver dat gesierd is met een vette riff en sterke zang van Anders. Hier straalt kracht uit en het gitaarspel van Björn en Chris samen werkt uitstekend. Maar het is vooral de eerste helft van het album waar het scherpe en agressieve voor mij meer vorm krijgt. Na het akoestische The Beginning Of All Things That Will End dat enigszins middeleeuws aanvoelt en met strijkers extra body krijgt gaat In Flames goed los in State Of Slow Decay. Een compositie waarin de echo van de melodie van de opener nog hoorbaar is. Drummer Tanner laat horen waarom hij de juiste persoon op de drumkruk is momenteel. State Of Slow Decay is puntig en scherp en alles beweegt zich in volle kracht naar het melodieuze refrein.
Met de single Meet Your Maker zet In Flames de lijn nog even voort. Een subliem voorbeeld van een sterke In Flamescompositie. De kracht en melodie zijn in een perfecte balans neergezet en de Gothenburg sound is hier tot in den precisie vormgegeven. Dat zorgt ervoor dat Meet Your Maker je meteen pakt en je het idee hebt dat dit nu al een klassieker is. Het drumtempo lonkt naar de deathmetal en de gitaarsolo en -melodie passen uitstekend.
Bleeding Out is meeslepend en heeft een dijk van een refrein. De riffs zijn in een samenspel met de zang van Anders speels overtuigend en het repeterende stuk gitaar met drums fascineren en houden je vast totdat de solo inzet en je mee wordt gezogen in de vibe. Het refrein gaat zich al snel in je hoofd nestelen en voordat je het weet, zing je alles luidkeels mee en wanneer de compositie plots tot een eind komt heb ik sterk de neiging om de repeatknop in te drukken.
Foregone part 1 en part 2 zijn als ying en yang. Part 1 heeft een goede deathmetalstart en de vaart wordt er goed in gehouden door Bruce en Tanner. Bij In Flames is er altijd ruimte voor een stuk ingetogenheid en melodie en dat is hier niet anders, maar het krachtige deathmetalkarakter is toch wel centraal aanwezig. Dat ik met part 2 net even anders. De compositie luidt een stuk melodieuze metal in waarin juist de melodie meer centraal staat. Ook hier ontbreekt het dan weer niet aan een stevige gruntpartij van Anders, maar de nadruk ligt hier meer op de schoonheid van de muziek. Vooral in de stukken waarbij Anders slecht wordt bijgestaan door een akoestisch stuk muziek. Het maakt de muziek van In Flames rijker en divers en tevens toegankelijk. Pure Light Of Mind zet het melodieuze stuk op het album voort met een akoestisch intro en een goede opbouw. Het is prachtig, toegankelijk maar daarbij ook heel erg In Flames.
Het eerder genoemde The Great Deceiver laat de potten in de kast weer even rammelen om van daaruit sterk te gaan riffen in In The Dark. Een krachtige compositie die tegelijkertijd erg innemend is door het langzame tempo en de zang die rauw op je afgevuurd wordt. In The Dark is een zoveelste hoogtepunt op het album. Rifftechnisch, gevoelsmatig en gevarieerd laat In Flames horen waarom ze tot de top in de metal gerekend mogen worden. En ik moet zeggen dat A Dialogue in B Flat Minor daar nog een schepje bovenop doet. De combinatie van drum en gitaar is subliem en het doet me sterk terugdenken aan I, The Mask. Ook tekstueel doen zinnen als “There’s A Ghost In My Head. I’ll Fight Everyday” laat horen hoezeer In Flames zijn zorgen uit over de hedendaagse maatschappij.
Met Cynosure naderen we het einde van het album met een heavy groovy riff en ruimte voor het basspel van Bruce en End The Transmission dat strak en krachtig is uitgevoerd.
Met twaalf nieuwe composities in ruim drie kwartier laat In Flames op Foregone horen dat ze up and running zijn. Er is op het veertiende album absoluut geen spoor van slijtage en het duo Anders en Björn laten horen dat ze een onvergetelijk duo zijn die met hun Gothenburg sound al decennia hun stempel met kracht drukken op de metalwereld. Kandidaat voor mijn jaarlijst, dat is zeker.