In Flames – I The Mask

De afgelopen periode zijn we al gek gemaakt met het nieuwe werk van In Flames en wat ik te horen kreeg, viel zeker niet tegen. En dat is een understatement, want het  nieuwe werk van de grondleggers van de Gothenburg Sound doen waar ze goed in zijn en maken met I, The Mask een sterk vervolg op Battles uit 2016. Er zijn echter wel wat kleine verschillen. Bassist Peter Iwers is uit de band gestapt en daarvoor is Bryce Paul (Newman)  in de plaats gekomen en nieuwkomer Joe Rickard heeft nog wel (bijna) alle drumpartijen ingespeeld maar In Flames heeft nu Tanner Wayne op de drumkruk.
Hij is te horen op (This Is Our) House waarin House de metafoor is voor de aarde die we, en onszelf, langzaam aan het vergiftigen zijn. Hier zet In Flames de maatschappelijk noot dat de vervuiling van onze aarde een halt toegeroepen moet worden en waar we ons in het komende decennium bewust van zijn omdat er misschien geen weg terug meer is. Zij gaan ervan uit dat het tij nog kan keren en we ons House opnieuw kunnen gaan bouwen. En daar mag ook weer, net als op Battles, een kinderkoor voor worden gebruikt.
Ten aanzien van het schrijfproces zijn zanger Anders Fridén en guitarist Björn Gelotte weer naar Los Angeles afgereisd om het de nieuwe composities te schrijven. Had Björn voor Battles al de nodige muziek in zijn bagage meegenomen. Dit keer is het duo blanco gaan schrijven en dat is goed bevallen omdat er een synergie ontstond terwijl ze samen nieuwe ideeen doornamen en opnamen die later terug in Zweden zijn gepolijst en opgenomen met behulp van guitarist Niclas Engelin, bassist Bryce Paul (Newman) en drummer Joe Rickard. Howard Benson mocht ook voor dit dertiende album de productie verzorgen.
Muzikaal ligt het nieuwe werk, zoals gezegd, sterk in het verlengde van Battles en alle twaalf composities weten te overtuigen.
Ergens is er een centraal thema op het album. In Flames maakt zich grote zorgen over de maatschappij en de eenzaamheid van individuen. Individuen die zich presenteren in diverse groepen op de sociale media op een voorspoedige manier, maar waarbij in veel gevallen het echte leven één grote puinhoop is. I The Mask vat dit mooi samen. We doen ons anders voor dan dat we werkelijk zijn, we dragen een masker. Muzikaal is dit in de beste manier van de Gothenburg sound gestoken. Agressieve riffakkoorden worden ondersteund door een snel en opzwepend drumgeluid en Anders schakelt schijnbaar moeiteloos over van de krachtige, gekwelde zangstukken in de coupletten naar mooie melodieuze stukken in aansprekende refreinen. Dit is niet nieuw want op velerlei plaatsen op het album wordt deze zeer aantrekkelijke manier van het opbouwen van een compositie aangetroffen. Bij het begin al in Voices, I The Mask en Call My Name.
Naar mijn idee wordt het naar de perfectie gedreven in I Am Above waarin het contrast wat groter lijkt en het refrein meteen in het hoofd blijft hangen en het bijna gesproken I Am Above kort en krachtig is ingezet.
Het krachtige riffwerk van Niclas en Björn mag dan leidend zijn in het werk van In Flames. Op Follow Me laten ze horen dat er zeker ook op andere manieren een boodschap verkondigd kan worden.
Follow Me start akoestisch waarna Anders invalt met een stem vol emotie en die emotie krijgt bijval van de opbouwende kracht van de muziek die aanzwelt en langzaam de gaten in de compositie invult. Noem het een powerballad of noem het gewoon een prachtige compositie die uitstekend is opgebouwd en waarin de gitaarsolo op het juiste moment het stokje overneemt van de zang die een octaaf hoger inzet en daardoor nog gevoeliger naar voren komt. Wellicht is hier het resultaat van intensieve zanglessen die Anders voor de opnamen heeft gevolgd en hij zijn bereik, vooral naar boven, flink heeft uitgebreid. Dat heeft ook in We Will Remember het nodige effect. Een aanstekelijke compositie die gezegend is met een uiterst groovende riff die vermorzelend zichzelf een baan zoekt.
Het album is heel evenwichtig en toch divers te noemen, wanneer je de composities In This Life en All The Pain beluistert. Dit zijn twee voorbeelden waarin de toegankelijkheid wat is toegenomen, zonder dat In Flames zichzelf uit het oog verliest. Het is gewoon wat minder krachtig neergezet, dit in tegenstelling tot Burn alles en iedereen even lekker tot het uiterste gaat in een lawine die je snel tegemoet komt en waar geen ontkomen aan is. Af en toe krijg je tijd om op adem te komen met een vurig tussenstuk dat de sneeuw even doet smelten.
In Flames lijkt nog een klein uitstapje te maken in Deep Inside waar ze een klein oosters tintje, een klein zweempje, aan het geheel hebben toegevoegd en ligt er een heuse gevoelige noot aan het eind van het album met Stay With Me. Dit is met de ogen gesloten je laten onderdompelen in de muzikale mist.
I The Mask in een album waar ik met smart op heb gewacht en een album waarop In Flames laat horen alleenmeester te zijn binnen hun genre. Van begin tot eind is het een juweel van een album dat kracht en emotie uitstraalt en iets met je doet.