In gesprek met: Alan Robert – Life Of Agony

Life Of Agony bracht in april hun nieuwe album A Place Where There’s No More Pain uit. 12 Jaar na het verschijnen van het vorige album Broken Valley is er weer nieuwe muziek. De band is terug en hoe! Het is dan ook hoog tijd om Life Of Agony eens aan de tand te voelen. In de Effenaar in Eindhoven krijgen we de eer om bassist Alan Robert te spreken….
 Hoi Alan, allereerst bedankt voor de tijd om Rockportaal.nl te woord te staan! Life Of Agony is op dit moment op tour om het nieuwe album te promoten, hoe was het om na 12 jaar weer in de studio te staan?
De weg naar het opnemen van een nieuw album is niet zonder horten en stoten gegaan. We hebben een behoorlijk wrange smaak overgehouden na ons vorige album Broken Valley. Het label toentertijd Epic Records/Sony maakte mooie beloftes en kwam deze niet na. Het label stopte illegale spyware op onze albums en ook op andere populaire albums die in die periode uitkwamen om zo piraterij te voorkomen. Hier hebben wij nooit iets van geweten en dit leverde een rechtzaak op die het label verloor. Na de uitspraak van de rechter moesten al deze albums uit de schappen, waaronder ons album wat net drie maanden uit was. Hierdoor is ons vertrouwen in de platenmaatschappijen enorm gedaald. Deze zaken hebben ons behoorlijk geraakt en de zin om überhaupt weer een album te maken was totaal verdwenen. In deze tussenliggende periode gingen we dan ook meer onze eigen weg, richtten ons op onze families, solo-carrières en ook de transformatie van Keith naar Mina had een behoorlijke impact. Dit zagen we met z’n allen niet aankomen.
Nadat we medio 2014  weer opnieuw samen op het podium stonden voelden we ons weer beter dan ooit. De zin om samen weer muziek te maken was helemaal terug en ook doordat Mina nu veel beter in haar vel zat kwamen we in een veel betere periode terecht. We hadden weer zin om een nieuw album te maken en hierin zijn we gesteund door Napalm Records die ons simpelweg een blanco contract aanboden. Wij mochten zelf gaan doen wat we wilden, zelf een producer uitzoeken, onze nummers opnemen en het artwork bepalen. Niemand van Napalm Records heeft zich dan ook bemoeid met dit proces. Heerlijk om op deze manier te mogen werken.
Dan is vervolgens het grote moment dat het album het levenslicht ziet en de band op tour gaat. Hoe zijn de reacties van de fans en de media?
Zowel het publiek als de media zijn enorm te spreken over ons nieuwe album. We worden geroemd om het feit dat we de jaren ’90 sound weer weten hebben te vangen en de cijfers liggen er niet om. Met regelmaat scoort het album 9 van de 10 punten. Erg fijn dat niet alleen wij zo te spreken zijn over ons album. Tijdens de shows spelen we nieuwe nummers en deze worden zeer positief ontvangen.
We mogen dan ook wel zeggen dat Life Of Agony weer helemaal terug is en dat er weer volop getourd wordt. Voelt het nu anders dan vroeger? Hoe is het om op tour te zijn met Life Of Agony?
Eigenlijk is er niet zo veel veranderd ten opzichte van vroeger. We zijn alleen enorm blij dat we weer terug zijn en alles op zijn plaats is gevallen. We zijn blij met het feit dat we simpelweg nog bestaan. Zo verloren onze New Yorkse vrienden van Type O Negative hun zanger Peter Steele en ook het verlies van Chester Bennington en Chris Cornell zetten ons wel aan het denken. We genieten dan ook enorm dat we weer onderweg zijn. Ook zijn we zelf veel meer in beweging, we bouwen zelf het podium op en laden zelf onze spullen in. Het leven in de tourbus zelf is niet heel veel veranderd, maar het grote verschil ten opzichte van vroeger is dat we nu bijna allemaal een achterban hebben. Gelukkig hebben we internet, waardoor we ook onderweg contact kunnen hebben met het thuisfront.
Life Of Agony heeft al met grote regelmaat in Nederland gespeeld. Zo speelden jullie zo’n 20 jaar geleden een unplugged-set op Lowlands die later werd uitgebracht. Weet je nog iets over deze legendarische show?
Ja, dat was te gek. We hadden eigenlijk nog nooit een unplugged-set gedaan en we waren gevraagd om op Lowlands in de Zulu-tent te komen spelen. De tent stond ramvol en zelf buiten stonden veel fans te luisteren, want de show was via speakers te horen. We speelden twee keer dat weekend, waarvan deze unplugged-set de eerste was. Later zouden we de harde set spelen. Sindsdien hebben we eigenlijk nooit meer een akoestisch optreden gegeven.
Vanavond staat de Effenaar op het programma. Jullie speelden hier al vaker en wie de band een beetje kent weet dat er vaak wordt geopend met klassieker River Runs Red. Hoe is het om een zaal vanaf de eerste tonen uit zijn dak te zien gaan? Verveelt het niet om de oude nummers keer op te keer te spelen?
De Effenaar is een toffe plek om te spelen, de vorige keer is inderdaad al even geleden en het is dan ook goed om weer terug te zijn. Het openen met River Runs Red is te gek, we zien de fans meteen er helemaal tegenaan gaan en dat geeft ons de nodige energie. Ook na al die jaren vervelen deze oude nummers niet, ze blijven enorm leuk om te spelen. Zoals ik al zei zijn we blij dat we überhaupt weer met z’n allen op pad zijn, we voelen ons enorm vereerd dat ons dit weer is overkomen en het voelt echt beter dan ooit. Alles lijkt nu nog meer op zijn plek te vallen.
Life Of Agony begon eind jaren ’80 , een periode waarin veel bands aan het opkomen waren. Bands zoals Pearl Jam, Nirvana en Soundgarden zijn tot op heden voor velen een inspiratiebron. Wie waren eigenlijk de inspiratiebronnen voor Life Of Agony?
Eigenlijk hadden we niet speciaal èèn specifieke inspiratiebron. We luisterden zelf veel naar bands zoals Metallica, Misfits en vooral naar bands die ook uit de New York-scene komen. Zo speelden we onlangs op het Into The Grave Festival en kwamen daar Overkill tegen. Een van onze eerste shows die we ooit met Life Of Agony hebben gespeeld was ook met Overkill en het is dan ook bijzonder om deze mannen weer tegen te komen. De eerste keer hebben we weinig met elkaar gesproken en dat hebben wen dan ook afgelopen weekend goed ingehaald.
De muziekwereld is niet stil blijven staan. Er komen steeds meer nieuwe bands bij, die bijvoorbeeld Life Of Agony als voorbeeld hebben. Welke band zou jij als een mogelijke opvolger beschouwen? Welke bands draai jij nu op het moment?
Ik ben totaal niet bezig met de muziek van nu. In mijn vrije tijd luister ik graag naar muziek van onder andere Social Distortion, Rancid, Dropkick Murphys en Clutch. Ja, mijn muzieksmaak is in de loop der jaren wel iets veranderd en ik luister graag naar wat punkrock. Da’s ook heerlijke muziek om op te tekenen trouwens!
Zover we nu hebben kunnen zien staan er nog heel wat optredens op het programma en staat de laatste show voor Life Of Agony gepland in november. Hoe gaat 2018 er uitzien voor Life Of Agony? Laten jullie de fans weer een tijd wachten? Zijn er toevallig nog nummers blijven liggen die de plaat net niet hebben gehaald?
Alles wat we hebben opgenomen voor A Place Where’s There’s No More Pain is op het album beland en er zijn dan ook geen restjes achtergebleven. Inderdaad staan er nog een aantal shows op het programma en we gaan daarna wel weer kijken wat we precies in 2018 allemaal gaan doen. Tot op heden hebben we hierover nog niets te melden.
Tot slot is er bij Rockportaal altijd de mogelijkheid om het laatste woord tot onze lezers te richten. Any last words?
We willen benadrukken dat we enorm blij zijn dat we weer terug zijn en dat we dit weer mogen doen. We willen dan ook onze dankbaarheid tonen aan iedereen die dit mede heeft mogelijk gemaakt. Zonder de steun van onze fans, onze famiglia had het er heel anders voor kunnen staan!
Archief-foto Alan Robert door Harm Lourenssen – Rockportaal.nl