In Hearts Wake is een bijzondere metalcoreband uit Australië die met Incarnation een vervolg uitbrengt op het album Kaliyuga uit 2020. Deze band heeft duurzaamheid hoog in het vaandel staan maar hebben zich bij het schrijven van het nieuwe album gebaseerd op het debuutalbum Divination en de Major Arcana Tarot kaarten. De elf nieuwe composities hebben allemaal een link met één van de kaarten. Het is daarbij het eerste album sinds het vertrek van bassist/vocalist Kyle Erich.
De band ging niet bij de pakken neerzitten en besloot voor het album ook gezamenlijk de microfoon op te pakken op zekere momenten. Het resultaat is een album met een sterk explosief metalcorekarakter. Spitting Nails (ǝunʇɹoɟ ɟo lǝǝɥʍ) is daar als opener meteen duidelijk in. Strak, sterk en passievol raast In Hearts Wake meteen je kamer in. Hollow Bone (plɹoʍ ǝɥʇ) vervolgt de tarotreis en is een soort reactie op het vertrek van Kyle bij de band. Sinds hun schooltijd hebben ze alles gegeven voor de band en daar leek nu een eind aan te komen. Het rouwproces dat de band door is gegaan hebben ze gegoten in een compositie waarin een sterke mix van de zang van Jake Taylor en de clean vocals van de band het geheel extra body geeft. Naar verluidt zijn er voor de percussie echte beenderen gebruikt om het symbool van dood een diepere betekenis te geven. What would you die for? Is misschien de kern van de compositie die door de gevarieerde zang richting het geluid van Caliban beweegt. En de vette breakdown doet wonderen. In The Flood (ǝɔᴉʇsnɾ) wordt het gaspedaal verder ingetrapt. Het vervolg is rustiger, heeft een bijzonder spanningsveld in zich dat een groovy vervolg krijgt. Dat spanningsveld kom ik gedurende de compositie een aantal keer tegen. Het is een glooiende adrenalinelijn die je meeneemt.
Dat In Hearts Wake weet hoe ze een breakdown effectief kunnen inzetten blijkt wel in The Flood (ǝɔᴉʇsnɾ), maar dat immense ‘explosiegevoel’ komt gelukkig vaak voor op het album. In Orphan (lᴉʌǝp ǝɥʇ) wordt de breakdown in alle facetten uitgevoerd. De compositie heeft een zwaar en enigszins complex karakter. Een keur aan stijl- en krachtwisselingen laat je alle hoeken van de metalkamer zien. Elementen van echte rock and roll en progressieve metalcore zijn naadloos verweven met de basismelodie. Het is voor de ongeoefende luisteraar best pittig, maar ik kan er eindeloos van genieten.
Dan is het met Generation Doom (ʇuɐɥdoɹǝᴉɥ ǝɥʇ) wat rustiger en kun je weer even op adem komen. Hoewel er een vrij zwaar karakter in de basis ligt, is de compositie met de elektro-elementen meer luchtiger te noemen. En zo langzamerhand weet In Hearts Wake ook met dit album te overtuigen. In Shishigami シシ神 (ssǝɹdɯǝ ǝɥʇ) maakt de band gebruik van een fraaie melodie, heeft een sterk geluid en een breakdown om van te smullen. Het daaropvolgende Tyrant (ɹoɹǝdɯǝ ǝɥʇ) lijkt een logisch vervolg op Shishigami waarbij In Hearts Wake zich bedient van hetzelfde uitgebalanceerde recept. Breakdown na breakdown speelt de band zich naar het einde om sterk, maar meer ingetogen Feeding The Dead (ǝɔuɐɹǝdɯǝʇ) te vervolgen.
Naarmate het album vordert, verandert de algemene stijl niet heel erg. Vanuit het groovy Michigama (uɐᴉɔᴉƃɐɯ ǝɥʇ) met enige rapinvloeden beland je via Shellshock (ssǝʇsǝᴉɹd ɥƃᴉɥ ǝɥʇ) bij de afsluiter Transmission (uns ǝɥʇ). Een compositie waarin de gitaarmelodie, meer dan eerder op het album, meer de hoofdrol speelt in de compositie. De transmissie heeft als centraal thema de combi van kracht en melodie en de laatste twee minuten zijn mooi ingeruimd voor een moment van bezinning. Niet zweverig of easy, maar wel een moment om meer tevreden achterover te leunen en de muziek zijn werk te laten doen.
In Hearts Wake weet steeds maar weer, veelal van een wat andere invalshoek, toch te overtuigen. Incarnation is daarbij een mooi nieuw hoofdstuk en bewijst de band dat het vertrek van Kyle Erich in eerste instantie een aderlating was, maar uiteindelijk hebben de heren het toch maar weer geflikt om de metalcore eens sterk elan mee te geven.