Inanimate Existence – Clockwork

Het blijft verwonderlijk hoe slechts drie mensen een ultieme bak herrie kunnen produceren. Het Californische Inanimate Existence is zo’n trio dat binnen de progressieve technical deathmetal een voorbeeld hiervan is en wat dat betreft te vergelijken is met Dying Fetus.
Met Clockwork brengen ze hun inmiddels vijfde album uit en nemen de luisteraar mee op een muzikale trip die wel even wat luisteraandacht nodig heeft. De acht composities worden neergezet waarbij vooral de deathmetal aan de basis ligt, maar dan wel deathmetal voor analisten want er gebeurt zoveel op het album dat het nagenoeg onmogelijk is om het geheel adequaat te kunnen omschrijven. Het aantal drumslagen dat Ron Casey produceert zou genoeg zijn voor een andere band om zes albums te vullen. Snel en krachtig is hij een op hol geslagen perpetuum mobile dat een indrukwekkende impuls geeft aan het geluid van Inanimate Existence. Maar daar ligt niet alleen de kracht van de band. Cameron Porras weet als zanger/gitarist zeker ook zijn mannetje te staan. Zijn klassiek uitgevoerde tussenstukken zorgen ervoor dat je als luisteraar continu op je hoede moet zijn. Daarbij wordt hij bijgestaan door de basondersteuning en zang van Scott Bradley. Opener Clockwork biedt je een mooi inkijkje maar vooral in het daaropvolgende Voyager zijn het de onverwachte wendingen die aanspreken. De deathmetalbasis wordt afgewisseld met klassieke gitaarstukken om daarna extra zwaar geschut in te zetten waardoor de compositie als een mokerslag aankomt. Het is niet anders in de andere composities en zoals eerder beschreven, heb je wel even de tijd nodig om het geheel te doorgronden.
Het progressieve karakter krijgt meer vorm in Desert waarin de rol van bassist Scott wat sterker naar voren komt. Daartegenover klinkt Solitude weer net een beetje anders en ligt er een melodie aan het geluid ten grondslag dat zich als een bergstroom tussen de granieten muziekhelling een weg vindt en waarin de stijlwisselingen het totale geluid van richting doet veranderen. Het gitaarspel van Cameron etaleert zich in een prachtig tussenstuk.
Zo zijn er continu momenten die je op scherp zetten en lijken er bij iedere luisterbeurt accenten tevoorschijn te komen die niet eerder opgemerkt zijn en die in de groove van bijvoorbeeld Liberation en Diagnosis langzaam boven komen drijven.
Met Clockwork wil Inanimate Existence je doen beseffen dat ons leven op aarde slechts een fractie is van het hele bestaan waarbij de wijzers van de klok ons bij iedere tik dichter brengen bij het einde. Dat doen ze op een wel zeer indrukwekkende manier waarbij je complete gehoorgang gestreeld, gemasseerd, gekneed en bruut gegeseld wordt. Juist die variatie zorgt evoor dat de luisteraar geboeid en opgewonden steeds opnieuw getrakteerd wordt op een bak herrie waarvan je niet kunt bevatten dat slechts drie mensen hier verantwoordelijk voor zijn.