Incura – Incura

In het verleden hebben een aantal cd’s mijn aandacht getrokken met het intro van de cd. Zo heb ik The Masquerade Overture van Pendragon na vijf seconden gekocht en wordt ik nog altijd warm van het begin van Into The Locust van Machine Head of In Waves van Trivium. Ook met het, nog onbekende, schijfje van de Canadese band Incura kruip ik, naarmate het eerste nummer Get The Gun vordert, naar het puntje van mijn stoel. Dat gevoel dat er iets moois gaat komen, zwelt op in mijn borst en staat op ontploffen wanneer na ongeveer één minuut de loepzuivere stem van Kyle Gruninger me omverblaast. Niet qua kracht, maar het contrast met de muziek is zo confronterend dat ik meteen mee ga met het nummer.
Get The Gun is nog maar het begin van een muzikale, theatrale en geniale metaltrip die overweldigend over mij heen komt en me niet meer loslaat. Waar in hemelsnaam heeft deze band al die tijd gezeten. We weten het wel, namelijk ergens in Canada, maar het is onvoorstelbaar dat zij nu pas, na vier EP’s, met hun debuutcd naar buiten komen. Mijn voorliefde voor de composities van Jim Steinman wakkert aan en de groteske, contrastrijke muzikale omgeving zorgt ervoor dat Queen en Devin Townsend van mij de hoek in kunnen. Incura tilt de muziek absoluut naar een hoger niveau. Twee nummers op de cd waren ook al uitgebracht op The Lost EP. Neemt niet weg dat ze beiden perfect in het plaatje passen.
Het al eerder genoemde Get The Gun is bombastisch en de contrasten zijn immens en maken daardoor het nummer uiterst interessant. De zang van Kyle is werkelijk fenomenaal, maar tevens ondefinieerbaar. In I Breathe This zou je hem kunnen linken als een mannelijke Alannis Morrisette. Maar er is meer. Het nummer zit gewoon ontzettend goed in elkaar. Hoewel vergelijkingen met het theater al gemaakt zijn, wint het in I’m Here Waiting meer terrein. Bijzonder is hoe de pianoklanken van Jim McLaren op de achtergrond toch zo’n impact op het nummer kunnen hebben. In Who You Are komen de epische elementen helemaal naar boven. Door de muziek en zang word je al gauw meegezogen in een wervelstorm die je pas na ruim vier minuten weer met je voeten op de grond doet landen. De piano verzorgt weer de basis en het bijna hysterische stemgeluid geeft binnen de volle muziekproductie genoeg tegengas. Linken naar progrock komen terug in de vele stijl- en tempowisselingen en de tegendraadse muziekstukken. Turning Blue is het meest toegankelijke nummer, het herbergt een easy-listening refrein met een bijzondere boodschap. De zinsnede “Your face is turning blue, ‘cause I suck the life from you” blèr ik al snel mee. Via Decide komen we vanzelf bij Here To Blame. De metal krijgt hier meer fundament. De riff klinkt lekker vet en er is volop spanning te bespeuren, telkens weer wordt er naar een climax gewerkt en de zang evolueert uiteindelijk binnen de decibellen naar een flinke grunt. The Greatest Con valt voornamelijk op door het fraaie drumwerk van Phil Gardner. Hoewel I’d Give Anything en Sweat Runs Cold aan het eind van de cd wat meer rust vertonen is dit alleen toegespitst op het tempo van de nummers. De spanning blijft en ook hier grenst de complexiteit aan eenvoud.
Incura is vooralsnog de meest verbazende debuutcd én cd die ik in tijden hebt gehoord. Het enige minpunt aan deze cd is dat het in slechts drie kwartier al afgelopen is. Favorieten zijn Who You Are en Here To Blame. Ik kan nog bladzijden doorgaan, maar superlatieven schieten tekort en het lezen weerhoudt een ieder van het aanschaffen van deze cd en dat moet toch echt.