Indianizer – Nadir

Hun album Zenith was vorig jaar voor velen een welgekomen ontdekking. Dit jaar komt de Italiaanse band Indianizer al op de proppen met opvolger Nadir. Zowel muzikaal als in de snelheid van albums uitbrengen zit Indianizer daarmee in de slipstream van My Baby en King Gizzard & The Wizard Lizard. Nederland is overigens als een blok gevallen voor Indianizer. Na Eurosonic in januari mocht dit Italiaanse viertal hier nog liefst tien shows spelen dit jaar. De ster van Indianizer zal met Nadir nog wat harder gaan schijnen.
Indianizer pakt het nog experimenteler aan dan de twee voornoemde bands, maar legt zijn puzzel wel met dezelfde stukken: mantra-achtige prog-psych en (deze keer nog meer dan op Zenith) een flinke scheut tropicalia. Midden-Oosterse space-like exotica om nog iets preciezer te zijn. Ritmes die elkaar aflossen en ook de termen  vrolijk en dansbaar komen al eens langs. Dat we Indianizer niet vaak op de radio zullen horen, is omdat ze het klassieke concept van de 3-minuten-song volledig aan hun laars lappen.
Op Nadir is het een komen en gaan van melodieën en patronen. Er zitten vocalen in de tracks, in verschillende talen zelfs, maar die krijgen slechts een beperkte bijrol. Voor gitaarliefhebbers die wel eens wat experiment dulden, is dit album gesneden koek. Leuk is ook dat het op geen enkel moment al te nerveuze freejazz, overmatig prog-gepingel of easy ambient wordt, hoewel de verleiding vast groot moet geweest zijn. Je hoort de dynamiek van een band die met organisch-evoluerende mantra-rock aan de slag gaat. Het recept is voor zowat elke track hetzelfde, maar het verveelt voor geen meter.
Als je dit album Spotify-gewijs wil ontdekken, begin dan bij Sin Cleopatra en Aya Puma.