Maar de nieuwe composities lijken zich te ontpoppen als goede whisky. Het heeft even wat langer gelegen en de smaak, de beleving en de impact is groter dan ooit. Enerzijds ligt het nieuwe werk sterk in het verlengde van Modern Massacre, maar anderzijds is Inferum op het album ook op zoek gegaan naar nieuwe uitdagingen en nieuwe wegen en ik kan je verzekeren dat hun muzikale Tomtom uitstekend werk heeft gedaan.
Het (enigszins) tribalkarakter in Decay Into Madness laat dat meteen horen. Het subtiele drumwerk van Wouter Macare creëert snelheid en het gitaargeluid van Lars Deelman en Ozzy Voskuilen zorgen voor een spanningsverhogend effect dat zijn uitloop krijgt in Surgical Schizophrenia. Aanvankelijk onregelmatig ingezet vervolgt het zich log en zwaar met een raggende riffgroove als katalysator. Hier ligt een deathmetalgroove aan de basis van het geheel terwijl onregelmatigheden de stemming en de stijl geregeld even in de war schoppen.
Het blijkt een aardige warming-up te zijn voor Autophagia dat een tandje harder verpletterend op je wordt afgevuurd. Hoewel Inferum hier bijstand krijgt van CJ McMahon van Thy Art Is Murder wordt duidelijk dat Morrison de Boer tot de gruntmeesters van de lage landen gerekend mag worden en worden invloeden van Thy Art Is Murder en Dispised Icon duidelijk. Muzikaal lijkt de wals niet te stoppen en grooved de compositie zwaar over je heen. Maar niet zomaar. Enige tempoversnellingen zijn met precisie neergezet in het algemene plaatje. Surgical Schizophrenia wordt daarmee surgical precision.
De link met Thy Art Is Murder is ook in Paranormal Reality te vinden. Na een strak basintro van Stan Albers wordt er sterk met ritmes gespeeld en krijgt de term mechanical deathmetal meer inhoud.
Sterk tevreden met het geluid tot dusver weet Inferum de lat toch nog hoger te leggen in Beyond Reach. De muzikale richting is wat verschoven naar het meer mechanische en resulteert uiteindelijk in een samenspel van parallelle melodielijnen die minutieus zijn uitgevoerd. Bijzonder mooi uitgedacht en de samensmelting hiervan is goed voor een pulserende groove die erorm aanspreekt. Opbouwtechnisch is deze mechnical deathmetalcompositie door de complexere invulling uitgegroeid tot kwantummechanische Einsteinmetal.
Human Disposal valt op geen moment stil. Ook Locked-In staat als een huis en fraai is het gitaargeluid dat aan het eind doet denken aan een kat die ritmisch in de staart wordt geknepen.
Wat me op Modern Massacre aansprak was het spel der ritmes bij Inferum. Daar zijn ze ook hier in geslaagd en Pathogenic is daarop geen uitzondering. Ze weten het hier zelfs helemaal terug te brengen naar een minimalistische setting die slechts door enkele gitaarnoten langzaam wordt opgebouwd. In alle variatie weet Inferum het grote geheel van de basismelodie toch stevig vast te houden waardoor de compositie de complete tijd herkenbaar blijft en daarmee ook erg aanspreekt.
Had ik het eerder over uitstapjes. De metaltrip neemt even pauze in Interlude met een heerlijk stuk gitaarspel waaruit zeker blijkt dit jonge vijftal meer kan dan rucksichtslos raggen, maar dat wist ik natuurlijk al langer. Interlude wordt vakkundig voortgezet in het titelnummer Human Disposal dat met zes minuten vrij lang is en waarin inferum laat blijken zich niet geheel blind te staren op de deathmetalkant. Human Disposal kent (nog) meer afwisseling waarin de melodie fraai verwerkt is. Op alle fronten is de evolutie uitstekend gelukt en knalt het geheel aan het eind nog eens even flink om met Mindbridge het album in stijl te sluiten met eenzelfde karakter als de opener Decay Into Madness waarmee de bal rond is en de (vicieuze) cirkel positief wordt vervolgd.
Human Disposal is een heel sterk vervolg op Modern Massacre en ik beschouw Inferum als een zeer veelbelovende band die laat horen dat ze groeien en zich ook internationaal kunnen meten met andere metalbands.
Het optreden in de Melkweg is nog maar het begin van de triomftocht die Inferum gaat volgen de komende periode (/jaren).