Inglorious – II

Je kunt wel zeggen dat ik bij het debuut van Inglorious lyrisch was: “Inglorious kan heel, heel groot worden, een van de vaandeldragers van de nieuwe generatie classic rockers”. Nu is er de opvolger, II. Lossen ze de belofte in?
Zanger Nathan James in elk geval wel. Hij heeft een krachtige stem die het beste van verschillende topvocalisten verenigt en daar is niets aan veranderd. Op dit album is gitarist Wil Taylor nog te horen, maar die is inmiddels vertrokken en opgevolgd door Drew Lowe, die overigens in 2014 en 2015 ook al deel uitmaakte van de band. Net als de vorige keer is er geen vaste toetsenist en voor dit album zijn de honneurs waargenomen door engineer Tony Draper.
Bij het debuut waren er co-componisten van naam, zoals Al Pitrelli (Trans-Siberian Orchestra, Savatage), Joel Hoekstra (Whitesnake) en John Mitchell (It Bites, Lonely Robot). Deze keer hebben ze de songs helemaal zelf gedaan, in wisselende bezettingen. Wel is voor het eerst Andreas Eriksson ook bij de songs betrokken geweest en het moet gezegd, de songs waar zijn naam bij staat behoren tot de betere. Maar de formulering verraadt het al: ze zijn niet allemaal even goed. Of beter gezegd, niet allemaal even opvallend. Een beetje standaard-classic-rockdeuntjes, zeg maar. Luister maar eens naar “Taking The Blame”.
Net als de vorige keer hebben ze de productie zelf gedaan, al is voor de mix iemand anders aangetrokken. Toen was dat voornoemde John Mitchell, nu niemand minder dan Kevin Shirley (Bonamassa, Iron Maiden, Europe). Het geluid is inderdaad weer helemaal top. Het is heavy, de instrumenten zijn goed te onderscheiden, kortom de perfecte classic-rocksound.
Het zijn stuk voor stuk bluesgeoriënteerde rockers en één een powerballad met akoestisch intro, “Faraway”. Nathan James is nog steeds een topper, maar iets meer eigen geluid in de composities zou welkom zijn. En wat mij betreft een vaste, net iets prominentere toetsenist met Jon Lord-neigingen, want ook dat zou een flink verschil maken.
“I Don’t Need Your Loving”, “Change Is Coming”, “I Got A Feeling” en “High Class Woman” bevallen mij het best. Het intro van “High Class Woman” laat een glimp horen van wat zo’n eigen geluid zou kunnen worden. Lekker!
Bij II lijkt Inglorious eerder de nieuwe Thunder te worden dan de nieuwe Led Zeppelin. Daar is niks mis mee, maar dit is nou net een band waar ik eigenlijk iets meer had verwacht. Dat kan nog altijd, maar voorlopig is II een heel lekker classic-rockalbum van een prima band met een waanzinnig goede zanger. Daar valt nog op twee punten vooruitgang te boeken. Ze hebben het wel in zich, daar ben ik nog steeds van overtuigd.

Inglorious website