Inglorious – Inglorious

Het zijn de jaren dat de eerste generatie classic rockers zo langzamerhand afscheid neemt. Ofwel gedwongen door Magere Hein, ofwel – zoals bijvoorbeeld Black Sabbath, Whitesnake en Status Quo – door de laatste grote tournee aan te kondigen.
Na de hoogtijdagen van de classic rock kwamen er allerlei andere stromingen als thrash en nu-metal en meer mengvormen dan op een A4’tje passen, maar de nieuwe échte classic-rockmuzikanten waren lang dun gezaaid. Zo kon het gebeuren dat Twisted Sisters Dee Snider op Arrow Classic Rock ooit meldde voor het eerst op een festival te staan waarop álle bands dertig jaar of langer actief waren. Gelukkig is er het laatste decennium nieuwe aanwas die het ook langer volhoudt, zoals The Answer, Black Stone Cherry en Rival Sons. De classic rock heeft weer toekomst.
Volgens mij hebben we er hier weer eentje bij die daaraan gaat bijdragen. Inglorious heten ze. Groentjes zijn het trouwens niet, dit vijftal. Slaggitarist Wil Taylor is de benjamin, maar Nathan James zong al bij Trans-Siberian Orchestra en Uli Jon Roth en de ritmesectie, bassist Colin Parkinson en drummer Phil Beaver, heeft de afgelopen decennia al vaker samen gespeeld. Leadgitarist Andreas Eriksson kwam er als laatste bij, kort voor de opnamen. Hij speelt ook nog in een countryduo(!), is producer en heeft in het verleden gewerkt met Nick Borge (Backyard Babies) en Tony Carey (Rainbow).
Bij opener “Until I Die” weet je al dat je naar iets bijzonders zit te luisteren. Een killerriff, maar vooral de stem van Nathan James maakt dat je subiet van je stoel dondert. Hij combineert het beste van Bruce Dickinson, David Coverdale en James Christian. Ik gebruik de term niet vaak, maar ik vind hem echt een sensatie.
Muzikaal zit het ergens tussen Deep Purple met Coverdale en Whitesnake ten tijde van Slide It In, met hier en daar een randje Led Zeppelin, Thunder of House Of Lords. Grote riffs met toch steeds de wortels stevig in de blues en een zanger die met schijnbaar gemak galmt dat het een lieve lust is. Luister eens naar “Holy Water”. Hoeveel zanger zullen dat technisch én qua sfeer kunnen? Ik denk dat ze op de vingers van een hand te tellen zijn.
Maar niet alleen James is elf tracks lang een sensatie. Het songmateriaal (van de hand van de band, met wat hulp van onder andere TSO-maatjes Al Pitrelli en Joel Hoekstra) is alle elf tracks lang dik in orde. Geen epische tracks van twintig minuten, maar songs met een klassieke opbouw van vier of vijf minuten, met een goed intro, een dijk van een riff, een goeie gitaarsolo en een refrein dat direct blijft hangen. Meezingen daarvan is wat lastiger, maar dat ligt aan de wereldprestatie van Nathan James.
Hier en daar is er een klein uitstapje te bespeuren. “Warning” begint met een Deep Purple-esque opening, schakelt een versnelling door naar een Queensrÿcheachtig deel waarbij Nathan James komt invallen als Geoff Tate in zijn beste dagen en het blijkt uiteindelijk een lekker uptempo rocker met wahwah-gitaarsolo. Gitarist Andreas Eriksson sluit trouwens vaak fraai aan op de zangpartijen. Daarnaast zijn er ook heerlijke toetsen te horen op het album – orgel, maar bijvoorbeeld ook een prachtig klassiek piano-intro bij “Unaware”. Van wiens hand die zijn blijft voorlopig in nevelen gehuld, want dat is nergens te vinden.
Er zijn gesprekken geweest met producers (o.a. Chris Kimsey), maar uiteindelijk hebben ze het zelf gedaan. Dat is een prima beslissing geweest. De mix van jaren zeventig-bluesgroove en jaren tachtig-riffs komt fantastisch tot zijn recht. Heavy, rauw en toch nergens over the top. En niet alleen dat: in de livevideo’s die online te vinden zijn is te zien dat ze het ook live volledig waar kunnen maken.
Inglorious kan heel, heel groot worden, een van de vaandeldragers van de nieuwe generatie classic rockers.

Inglorious website