Dit is een release waar ik wel naar heb uitgekeken.
Ik ben zo’n 10 jaar geleden in aanraking gekomen met het debuutalbum Nightingale Express van de Groningse band A Liquid Landscape. Ik draaide de titeltrack regelmatig in mijn radioshow en dat was niet zonder reden. Nog steeds is het een album dat ik regelmatig uit de kast haal. Progrock met enorm veel afwisseling dat erg goed in elkaar zit. De muziek zit in de lijn van bands als Riverside en Porcupine Tree. Wat mij vooral aantrok in de muziek waren de fijne vocalen van Fons Herder die vooral op de ingetogen passages maakten dat hij zich in mijn persoonlijke lijst van favoriete zangers mocht scharen. De band bracht in 2014 nog een tweede album uit en in 2016 een akoestisch opgenomen ep. Daarna werd het helaas een beetje stil. Opnames voor een derde album waren in volle gang, en er werd nog wel opgetreden, onder andere in het voorprogramma van Soen. Maar toen werd het helaas stil rond de band…
Een zelfde verhaal heb ik met Ivy’s Dream. Een band dat slechts één album uitgebracht heeft. Deze was live opgenomen is in Het Bolwerk in de tijd dat de heren zich hadden aangemeld voor het Dutch Exposure project. Een project dat destijds voor ogen had om, zoals de naam al zegt, de Nederlandse progbands een groter podium te bieden. Ik volgde dit allemaal op de voet en heb hier een flink aantal bands door leren kennen. De muziek van Ivy’s Dream schuurde erg tegen die van Liquid Landscape en ander genoemde namen, maar stond vooral bekend door het gebruik van vele soundscapes. De vier heren zagen dus de laptop als officieel vijfde bandlid. De single, Don’t make a Sound, is helaas niet op de uiteindelijke langspeler van het project terecht gekomen maar wel bij mij toen op de radio, en de cd in mijn kast. Er kwam er in de afgelopen jaren op social media nog wel wat nieuws langs dat er een album uit zou gaan komen, maar dat is jammer genoeg niet van de grond gekomen.
En dan is er nu dus Inhalo, en alle herinneringen kwamen weer boven toen ik de aankondigingen en perspromo las. En waarom deze lange inleiding? Eigenlijk om ook de geschiedenis van beide acts weer eens onder de aandacht te brengen. In mijn ogen zeer zeker de moeite waard en zeer relevant met de muziek op de cd die hier nu voor me ligt. De band bestaat uit de heren Fons Herder (zang), Roy Willems (gitaar), Peter Cats (bas) en Pepijn Gros (drums). Oneerbiedig gezegd eigenlijk dus Ivy’s Dream met een andere zanger, maar zo is de samenstelling wel opgebouwd.
Sever zal over een paar weken uitkomen via het nieuwe Nederlandse label Construction Records. Het label, dat zich gaat specialiseren in prog en sympho rock/metalbands, wilde graag knallen met een eerste release en Inhalo heeft in die zin de grote eer. Een label om in de gaten te gaan houden dus…
Het album opent met een op piano gebaseerde soundscape welke is gearrangeerd en opgenomen door Tim Gros in zijn Studio 144. Inderdaad dus nu ook weer een onofficieel vijfde bandlid. Omniscient Being is eigenlijk het intro van de eerste echte track Subterfuge. Wat meteen opvalt is het fantastische geluid. Dat hier aandacht aan gegeven is, mede door Jochem Jacobs (Textures) en Forrester Savell (oa Karnivool), is duidelijk te horen. De muziekmix klinkt fris en de bas is lekker diep en vet aanwezig. De mix zorgt er tevens voor dat er van alles om je heen gebeurd. Het linker- en rechterkanaal geven, ook al luister ik in stereo, door de fraaie soundscapes een bijzonder ruimtelijk geluid. Zodra Fons begint te zingen valt in mijn ogen alles op zijn plek. De zweverige manier van de teksten over de muziek leggen is iets wat hij nog steeds erg goed beheerst. Muzikaal zit het uiteraard ook wel snor. Deze heren hoef je niet meer uit te leggen hoe er op hoog niveau gespeeld moet worden. De arrangementen zijn zeer zorgvuldig en foutloos opgebouwd. Dat er een aantal jaren is gewerkt aan de nummers is goed te horen.
Heel bijzonder is het gebruik van een Sarangi tijdens het intro van Eventide. Hier is de hulp voor ingeroepen van Vincent Swiersma. Deze hip-hop artiest is groot liefhebber van dit snaarinstrument dat veelal in de Hindoestaanse muziek gebruikt wordt. Hij heeft zelf vorig jaar een eigen EP uitgebracht waar dit instrument centraal staat. Hij voegt hiermee een heel bijzonder geluid toe. Het laat zien dat experimenteren in het DNA zit van Inhalo. Op het nummer Mirror Door zijn zelfs wat grunts te horen. Of dit ook het werk is van Fons kan ik nergens terug vinden maar er zijn geen andere credits voor vocalen, dus wellicht dat zelfs dit in zijn pakket zit. Het maakt wel dat dit nummer de stevigste is dat te horen is op dit album. The Last Vestige is, zoals de titel voorspelt, het voorlaatste “echte” nummer, en kan wel tot mijn favoriete track uitgeroepen worden. Alles wat er tot nu toe muzikaal langs kwam is nu samengevoegd in het langste nummer van het album, dat ook weer eindigt met een mooie soundscape (en tevens de titeltrack) van Tim.
“Het label, dat zich gaat specialiseren in prog en sympho rock/metalbands, wilde graag knallen met een eerste release…”
In mijn ogen een excellente en terechte keus. Het album is van begin tot eind een lust voor het oor.
Ik kan ook niet wachten om dit live te gaan mee maken, en kijk nu ook al uit naar de toekomst.
Dat deze zonnig zal zijn lijkt me geen utopie…
https://inhaloband.com/