Inhuman – Inhuman

Omdat Anwynn uit de voegen gegroeid was en een grote stap voorwaarts heeft gedaan in de ontwikkeling van de muziek en act zelf heeft de Belgische band Anwynn haar naam veranderd in Inhuman.  Op 26 februari brengt de band een nieuw album uit dat dezelfde naam Inhuman heeft gekregen.
Ofwel Anwynn is dead…Long live InHuman!!!
Deze band uit België heeft een flinke bezetting met twee dames en vijf heren die samen de podia bestijgen. Twee vocalisten, twee gitaristen, een drummer, een bassist en Astrid achter het keyboard. De opnames en mix zijn gedaan door Julien Huyssens in de mobiele Nomad studio. Voor de opnames van de vocalen zijn Dietwin en Eline afgereisd naar de Franse Vamacara studio’s. Het album bevat tevens de orkestrale medewerking van het Gens universiteitskoor. Tot zover de introductie die zonder één noot gehoord te hebben mij al enthousiast uitnodigt tot het indrukken van de play-toets.
Het intro van ruim twee minuten pompt al meteen een bombastische deken over mij heen. Het geluid is geweldig goed en mooi in balans. Op de vocalisten na laat ieder bandlid al meteen van zich horen en dat is niet mis. The chosen cancer sluit er direct op aan en voegt, aan het toch al fraaie geheel, de samenzang tussen clean en grunts toe. Op de achtergrond het koor dat erg mooi ondersteund wordt door de keys. Eline heeft een bizar groot bereik in haar stem en laat ook nu weer horen dat in de metalwereld zeer getalenteerde zangeressen rondlopen. De grunts van Dietwin zijn ronduit smerig te noemen en zo hoort het ook. Ik zit het album te beluisteren op mijn hoofdtelefoon en het is bizar wat er allemaal om je heen gebeurt. Yuki, de drummer, is een beest en legt samen met bassist Julien de basis zo stampend en krachtig neer dat het geheel hierin wordt meegezogen. Ik kan mij niet herinneren dat ik ook maar iets vergelijkbaars heb gehoord in dit genre. De composities gaan alle kanten op en zijn erg goed uitgewerkt. De beide gitaristen, Eerik en Romain, vullen elkaar mooi aan tijdens solo’s.
Unbearably Human is het zesde nummer en lijkt door de mooie canon gezongen door het koor een eerste rustmomentje op het album te gaan worden. Maar niets is minder waar. Na precies één minuut wordt de dirigent aan de kant gegooid en gaat het gas er weer op. Wat volgt is een geweldige samenzang tussen clean en grunts dansend op pompende riffs. For the Life of Me laat horen dat het tempo nog wel verder omhoog kan. No Bullet Required begint rustig met wat militaire precisie en voegt er langzaam aan steeds meer elementen aan toe dat uiteindelijk weer uitmond in een bombastisch geheel. Lullaby (Casus Belli) is een hoorspel van kampvuurtje en een snikkende baby dat getroost wordt door de zoete stem van Eline. Het geheel gedragen door een licht orkestraal geheel. Twee minuten duurt het intermezzo en is het intro van wat er op volgt: het nummer Casus Belli. Dit is een track van ruim 7 minuten dat werkelijk alles wat er voor heeft plaatsgevonden plat walst. Na vijf minuten zelfs een korte battle tussen de beide gitaristen en keys. Uiteindelijk eindigt het waar de Lullaby begon. Home is de instrumentale afsluiter en dendert nog even in 2,5 minuut door mijn oren. De resterende 30 seconden zijn voor de piano van Astrid.
Tja en dan het slotwoord… ik kan er echt maar één woord voor verzinnen en dat is door de band zelf al bedacht: onmenselijk goed! Ok twee woorden…