Muzikaal gezien speelt de band een flinke portie rock (and roll) waarin ze de nodige lijntjes naar grensgenres uitwerpen. Het eerste lijntje is er één naar het grunge/stonergenre. Na het subtiele aanloopje dat Avidya heet, komt dat bijvoorbeeld terug in Wide Awake. Een op stevige grungerock gestoelde compositie die vooral ten aanzien van de zang sterke overeenkomsten kent met het ‘oude’ grungegeluid. Daarbij weet de band in het einde van de compositie te overtuigen met een sterke riff. Zo’n stevige basisriff komt eveneens terug in Next Of Kin. In Hell Of Us ligt het grungespectrum meer in het intro van de compositie. Een intro dat op SAP van Alice In Chains gemakkelijk zou passen. Het vervolg is gewoon stevige rock and roll dat al groovend en stampend de boxen doet sidderen. Die stevige rock and roll slaat in Crash zijn lijntje uit naar een wat krachtiger geluid. Rock and roll met ballen waarin Pantera en 5 Finger Death Punch elkaar ontmoeten. Er wordt lustig gespeeld met tempo’s waarin een duidelijke melodie als rode draad door blijft lopen.
In Far From Anything ligt er een stevige zware basis waarop een aan sleazerock gerelateerd geluid gebouwd is, terwijl Let It Die overeenkomsten heeft met het geluid van het Duitse The New Black.
Het laatste lijntje krijgt vorm in het titelnummer Cauchemar. Een compositie dat gekenmerkt wordt door een vol en krachtig geluid waarin drummer/producer Chris Bonavia zijn spel als een katalysator gebruikt in een compositie die veelzijdig klinkt, mede door wat hiphopinvloeden.
De basis van Inire blijft echter fier rechtop staan en in de twaalf composities op Cauchemar hoor ik een overtuigende band die stevig met zijn muzikale kont in het zadel zit en met Cauchemar laat horen de strijd aan te kunnen gaan met concollega’s in de rockindustrie.