Ik groeide op met skatepunk in de jaren negentig. Je weet wel, Lagwagon, Pennywise, NOFX. In die tijd was dat super populair. Intussen zijn die oudgedienden nog steeds actief, ook al hingen de mannen van NOFX onlangs de gitaar aan de wilgen. Er zijn helaas weinig nieuwere bands actief in die stijl die me echt kunnen bekoren. Pop punk heeft die plek een beetje overgenomen lijkt het. Het Nijmeegse Ink Bomb is zo’n band die gelukkig dat geluid nog een beetje heeft. Bovendien komen ze uit ons eigen land, bonuspunten.
Dit album brengt me zeker terug naar oude tijden. Zo doet Burning Point me denken aan die klassieke Nederlandse skatepunkers The Undeclinable. De akoestische ballad Count To Ten roept herinneringen op aan de ingetogen kant van No Use For A Name. De vocalen van Joost Hoedemaeckers zijn niet altijd even sterk, maar in combinatie met de smaakvolle achtergrondvocalen voldoen ze zeker. Joost lijkt het beste te klinken op rauwere stukjes, zoals op Tough Cookie. De liedjes zitten goed in elkaar, zijn verschillend genoeg en hebben echt een kop en staart. Neem nu hoe Arina Banga’s baspartij Human Remains mooi weet op te bouwen en de tikkende drumstokjes van Paul van de Geijn op het eerder genoemde Tough Cookie. Hoe vlammend Pressure Cooker van start gaat met dat gitaarwerk van Quirijn Foeken. Hoe Theme Song met die samenzang start en dan als een raket verder gaat. Daar is over nagedacht.
Een fijn punkrock album met een nostalgisch sausje.