A Farewell To Nothing – The Diary Part I van de Zweedse band Inmoria zag oktober 2011 al het levenslicht. De twaalf nummers op de cd luisteren lekker weg. De pompende ritmesectie is prominent aanwezig en onderbouwt de heftige gitaarpartijen binnen een melodie, die al snel herkenbaar is. Door de aanwezigheid van de keyboards in de achtergrond krijgen de nummers daarnaast ook wat diepte, wat het geheel extra kracht geeft. Met de zangers wil het echter niet lukken in Inmoria. Na de opnamen van A Farewell To Nothing verlaat zanger Soren Nico Adamsen de band wegens persoonlijke omstandigheden. Een goede vervanger wordt gevonden in Ronny Hemlin. Anno 2012 hebben de heren besloten om vier nummers van de cd opnieuw op te nemen met Ronny. Met succes moet ik zeggen. Hoewel Soren goed paste binnen het geluid van de band, klinkt Ronny wat voller, wat dieper. Ook de muziek lijkt op deze hernieuwde uitgave wat beter tot zijn recht te komen qua productie. Openingsnummer The Mirror blaast daardoor meteen de boxen uit. Blinded gaat op de ingeslagen weg verder door, met wat meer tempo. Zweedse heavy metal in vijfde versnelling zonder de melodie te verwaarlozen. Inmoria is meer. Het In My Dreams kent een lekkere zware riff waardoor dat zware lome geluid in het nummer goed tot zijn recht komt. In het laatste nummer My Last Farewell laat Ronny horen dat hij over de juiste zangkwaliteiten beschikt om de nummers verder inhoud te geven. Ik durf zelfs een klein vergelijk met Bruce Dickinson van Iron Maiden te trekken. De spanning in het nummer wordt naast de afwisselende zang van Ronny nog eens verhoogd door de tempowisselingen in het nummer. Inmoria zet hiermee een leuke samenvatting neer van een goede cd met gewoon lekkere heavy metal muziek zonder teveel franje. Het luistert makkelijk en kent genoeg spanning, kracht en afwisseling om verder te werken aan Part II.