In 2017 wordt de band opgericht met als achterliggende gedachte om weliswaar wat moois maar ook wat vernieuwends te maken voor de vier leden, iets anders dan dat ze in de afgelopen jaren hebben gedaan. De band bestaat uit zangeres Elisabetta Marchetti (ex-Stormlord, ex-Riti Occulti), gitarist Cristiano Trionfera (ex-Fleshgod Apocalypse), bassist Marco Mastrobuono (Hour Of Penance, Coffin Birth) en drummer Giuseppe Orlando (ex-Novembre, The Foreshadowing, Airlines Of Terror).
Na vier maanden elkaars interesses en invloeden afgetast te hebben, konden de bandleden een nieuw geluid vormen. Het wordt een donker, stevig maar progressief geluid dat vergeleken kan worden met onder andere The Gathering, Katatonia, Amorphis, Porcupine Tree en er zijn zelfs raakvlakken te horen met werk van Muse en Tool. Veelzijdig en verrassend dus.
Het album bevat tien nummers waarvan er negen door de band zelf geschreven zijn. High Hopes is een eerbetoon aan de, volgens Inno, grootste band ooit, Pink Floyd. Openingsnummer van het album is het titelnummer The Rain Under. De intro van het nummer is op een akoestische gitaar gespeeld, ter begeleiding van de mooie stem van Marchetti. Na ruim twee minuten wordt het nummer steviger, de gitaar is niet langer akoestisch en zowel de drums als de bas worden toegevoegd. Het is een gedurfde opening, zeker vanwege de totale speelduur van ruim veertien minuten. In totaal staan er vier nummers op het album die langer dan tien minuten duren.
The Hangman, The Last Sun en Scorched zijn de andere drie nummers waarin de band echt kan laten horen waar toe ze in staat is. Met een totale speelduur van vijf kwartier is dit een fantastische kennismaking met deze band. De gitaarsolo’s krijgen alle ruimte, maar zijn niet overdreven lang. De riffs zijn stevig en melodieus. Eigenlijk is de conclusie na enkele luisterbeurten dat alles gewoon klopt aan dit album. Dit project kon wel eens het begin zijn van iets heel moois.