Insomnium – Heart Like A Grave

Muziek maken leek in 1997 in de afgelegen/geïsoleerde plaats Joensuu in Finland de manier om samen lol te maken en bier te drinken. Wisten zij veel dat zij 22 jaar later hun achtste album zouden afleveren om dat vervolgens te delen met het publiek tijdens een wereldtour. Hoewel het album Heart Like A Grave al in oktober uitkwam, heb ik het bewaard voor deze donkere dagen omdat de muziek van Insomnium voor mij dan het meest tot zijn recht komt. Zeker ook wanneer ik op weg naar huis in de file terechtkom en de regen de koplampen in de duisternis breekt. Op die momenten is het heerlijk om de melancholische deathmetal van Insomnium goed hard af te spelen zodat de deken van muziek zich om mij vleit met een krachtige en  scherpe liefkozing.
De band is vanuit een kwartet uitgegroeid tot een kwintet toen gitarist Ville Friman het touren niet meer kon combineren met zijn werk op de universiteit van York. In plaats van hem uit te rangeren besloot Insomnium dat gitarist Jani Liimatainen, die al eerder live had bijgesprongen, gewoon als vijfde lid de band kwam versterken. Dat bewijst voor mij dat Insomnium meer is dan een stel muzikanten bij elkaar. Insomnium is een collectief en dat straalt het deze manier uit, maar zeker ook muzikaal, want Heart Like A Grave is een album dat een uur lang een goed zwaar stuk muziek laat horen.
Dat donkere karakter krijgt meteen vorm met Wail Of The North. Hoewel het aanvankelijk licht wordt aangezet met pianoklanken, komt de onderhuidse spanning explosief naar boven met de eerste gitaarakkoorden waarbij een zwaar krachtig stemgeluid resoneert met de muzikale basis. Wail Of The North loopt mooi over in Valediction maar hier wordt er stevig gewerkt in een uptempo melodie. De heldere zang hier combineert mooi met de grunts die samen als een duet licht en donker lijken te symboliseren. De melancholiek past halverwege mooi in de sfeer en sluimert verder in het vervolg. Dat melancholische accent is wel kenmerkend voor Insomnium. Daarmee klinken ze als een mix van Amon Amarth en Amorphis zoals in Neverlast,The Offering en And Bells They Toll. Laatstgenoemde compositie is zwaar en langzaam maar door de heldere zang in de refreinen blijkt dat het licht altijd aan het einde van de donkere tunnel verschijnt.
In Pale Morning Star en Heart Like A Grave ontstijgt Insomnium het eigen niveau. Beide composities hebben alles in zich wat je mag verwachten van de band maar dan nog een tandje extra. Die is melancholie, melodie en kracht die hand in hand leunen op een muur van muziek waarbij er flink wordt gepeeld met ritmes en een deathmetalsetting extra gewicht in de schaal legt. Beide composities zijn vrij lang, maar iedere seconde is een weldaad voor het metal-oor. Dat is genieten op hoog niveau.
Mute Is My Sorrow en Twilight Trails complementeren het album samen met het instrumentale Karelia dat wonderschoon een uur afsluit. De bonustracks The True Morning Star en Karelia 2049 liggen hiervan in het verlengde.
Heart Like A Grave is een heerlijk album en een mooi vervolg op Shadows Of The Dying Sun en Winter’s Gate. De melodische deathmetal wordt door Insomnium op Heart Like A Grave naar een hoger niveau getild.