Vanavond is het tijd voor een ware dubbel-bill tussen twee grootheden uit Finland. Aan de ene kant staat Omnium Gatherum die hun magnum opus Beyond integraal op gaat voeren, terwijl afsluiter Insomnium hun commerciële succes, Shodows Of The Dying Sun eveneens van een integrale vertolking gaat voorzien. Onder de noemer Beyond The Shadows Of The Dying Sun touren deze bands door Europa. Het Amerikaanse Hinayana wordt vanuit Amerika ingevlogen om de support te verzorgen.
Aan laatstgenoemde Amerikanen dus de eer om iedere avond te openen. Daar krijgen ze welgeteld veertig minuten voor en die worden goed benut. De melodische death metal van dit gezelschap balanceert zich goed tussen de hoofdacts. Aan de ene kant kennen de Amerikanen de melancholische intro’s die Insomnium zo kenmerkt, terwijl de epische stukken meer doen denken aan die andere band die vanavond speelt.
De rauwe vocalen van Hurd zijn niet zijn enige specialiteit, want de frontman voert ook het gros van de solo’s op. De nieuwe single Tempest Horizon kan zich deze avond makkelijk meten aan de nummers van het laatste wapenfeit Shatter And Fall en toont zich een logisch vervolg. Naast de rechtlijnige passages neemt Hinayana ook vaak het gas terug en resoneren er doom/death klanken in de inmiddels prima gevulde Ronda. Het vijftal speelt strak, maar vooral het drumgeluid van Vieira staat rommelig afgesteld, waardoor vooral de doublebass partijen luidruchtig uit de speakers knallen. Desalniettemin bewijzen de heren waarom ze bij Napalm Records hebben getekend.
Het Finse Omnium Gatherum is de oudste band op het programma. Het melodische gezelschap bestaat namelijk al sinds 1996 en bracht sindsdien ook al negen platen uit. Echter draait het vandaag volledig om de zesde langspeler Beyond. Het hele uur wordt namelijk gespendeerd aan de tien nummers van dit album. In tegenstelling tot de andere bands heeft frontman Pelkonen geen instrument en heeft daarmee meer bewegingsvrijheid. Daar wordt uiterst goed gebruik van gemaakt, want de vocalist dwaalt van links naar rechts en zoekt voortdurend interactie. Daar is ook ruimschoots de tijd voor, want Omnium Gatherum excelleert vanavond vooral instrumentaal. Daarnaast doet de lichtshow wonderen, zoals de rood-blauwe verlichting tijdens Nightwalkers.
De snelle riffs doen denken aan Children of Bodom, terwijl ook de Gothenburg-invloed hoorbaar is. Desondanks zorgen de heren voor de nodige progressie, waardoor we vooral langgerekte, doch interessante composities krijgen. Een voorbeeld hiervan is het populaire The Unknown, maar ook New Dynamic wordt meegezongen. Het publiek zorgt voor een enthousiast onthaal en klapt graag mee met deze Finnen. Vooral op de momenten van samenzang weet het gezelschap te imponeren. Het epische slotstuk White Palace ademt van de kwaliteit en virtuositeit, waarin de frontman de gitaristen laat schitteren. Omnium Gatherum wint vele zieltjes met deze albumopvoering en overtuigd iedere seconde.
Uiteraard mag Insomnium hier de avond afsluiten en krijgt daar zo’n twintig minuten meer voor dan de voorgaande Finnen. Shadows Of The Dying Sun is naar mijn bescheiden mening hun beste plaat en het is daarom ook een genot om deze kans te krijgen. Er zijn immers nummers van deze plaat nog nooit live ten gehore gebracht en daarmee zijn we een beetje gezegend vanavond.
Direct wordt er afgetrapt met de tophits The Primeval Dark en While We Sleep. Daarnaast hebben we vanavond ook het genot dat mastermind Friman mee op tour is en de schone zang rechtstreeks van de originele bron komt. Al met al genoeg reden om ons op te maken voor een prachtige show van deze hoofdmacht. Insomnium stelt namelijk nooit teleur en ook vanavond weten Sevänen en kornuiten het publiek te vermaken. Naast een enkele moshpit wordt er vandaag vooral veel met hoofden geschud.
De meeslepende opbouwen van deze Finnen zorgen voor een neerslachtige bui, maar wel één waarin de toehoorder zijn emotie kwijt kan en gezien de participatie lukt dat bij Insomnium vrij aardig. Het helpt ook dat de aanwezigen gretig en in grote getale aanwezig zijn. Lose To Night is nog niet eerder live gespeeld, maar mag daarmee op minder bijval rekenen en zijn het vooral hoogtepunten als Ephemeral en het titelnummer dat voor een enthousiast publiek zorgen. Dat de band erna van het podium gaat is bijzonder, omdat het album nog Out To The Sea bevat. Niet gek dat ze dus terugkeren en daarna ook nog Lilian van hun laatste plaat wordt opgevoerd.
Echter vragen de heren of we nog een afsluiter willen, waarna er luid gejuich vanuit het publiek te horen is. Dat lijkt een overduidelijke ja, waardoor we ook nog het andere titelnummer One For Sorrow krijgen voorgeschoteld. Het rustig kabbelende nummer is een bijzondere keuze, maar zorgt ervoor dat de aanwezigen bedaard naar huis kunnen gaan. Insomnium bewijst dat ze als een huis staan en waarom ze ener der beste liveacts van hun land zijn.