Insomnium – Shadows Of A Dying Sun

Het duurde twee-en-een-half jaar na One For Sorrow (de vijfde cd van de band, maar de eerste onder de vlag van Century Media) voordat Shadows Of The Dying Sun gereed was. Een cd die de clichés rond de Finse metalmuziek bewaarheid lijkt te maken. De sfeer van de composities is vaak donker en meeslepend en zelfs melancholiek. Het verdriet en de uitzichtloosheid lijkt er af te druipen, maar dat geldt niet voor de band zelf.
Sevänen geeft aan dat het gewoon de muziek is die ze graag maken en die ze graag horen. Maar in de teksten gloort regelmatig hoop dat nog niet verloren is gegaan. Daarbij zijn we zelf absoluut niet ongelukkig. Shadows Of A Dying Sun klinkt net weer even anders dan de voorgangers. De uitersten zijn wat meer opgezocht en de zwaardere stukken zijn wat zwaarder, terwijl de makkelijkere stukken ook wat makkelijker wegluisteren. Het is een jaarrond met winterse donkere regendagen, frisse lentebriesjes en herfstige stormen. Het gitaargeluid is over de hele linie een rode draad die door de nummers heen spint. Het hoge gitaarspel kent een tegenstelling in de vaak zwaardere basis. Vergelijkingen met de muziek van landgenoten Amorphis zijn dan ook op zijn plaats. In de stevigere stukken is met mate ook een vergelijking te trekken met het karakteristieke geluid van Amon Amarth. De band weet wel spanning op te bouwen zoals in The Primeval Dark. Na het intro valt de modderige stem in en volgt gestaag het langzame tempo. Het geheel is wat onheilspellend maar krijgt in een tussenstuk met clean vocals wat lucht. Binnen deze basis staat juist dat bijzondere gitaargeluid garant voor een melodieuze toevoeging. Ook in While We Sleep, Revelation en Collapsing Words is het zware karakter overheersend. Black Heart Rebellion kent weer meer tempo, terwijl juist hier de basis van het geluid meeslepend en melancholisch is. De zang is soms wat eentonig. Het bijna akoestische tussenstuk is een bevrijding voor het subtiele gitaarsspel. Het nummer eindigt daarna weer in een uiterst rap tempo. Deze afwisseling is ook duidelijk aanwezig in The River waarin het tussenstuk als een oase laveert tussen de donkere achtergrond. Het zorgt er wel voor dat de aandacht ruimschoots behouden blijft bij het beluisteren van de cd. Ephemeral en Lose To Night zijn wat uitschieters die sommige fans van het zwaardere werk misschien wat minder kunnen waarderen. Eerstgenoemde heeft een lekker gangbaar tempo en Lose To Night is erg melodieus te noemen, het oor krijgt wat minder te verduren en er klinkt genoeg variatie.
Shadows Of A Dying Sun is een cd geworden dat je als een warme deken verwarmt of kan verstikken. De tien nummers laten echter horen dat Insomnium zich langzaam ontwikkelt en de aandacht weten vast te houden door variatie, maar vooral door het subtiele gitaarspel dat mij zo kan bekoren. Voor liefhebbers van Amorphis die het graag wat van een meer donkere kant zien is dit absoluut een aanrader.