Insurrection – Circles Of Despair

De vier heren van Insurrection zijn al enige tijd bezig en veroveren vanuit het noorden van Nederland langzaam de rest van Nederland. In eerste instantie met de EP Catatonic wat hen de nodige shows opleverde. Eind augustus kwam de band met het eerste album Circles Of Despair waarop ze de veroveringstour voortzetten met tien nieuwe thrash-/deathmetalcomposities.
Dat betekent in de praktijk dat groovende metalriffs de basis vormen van het totale geluid. Metalriffs die mooi worden afgewisseld met deathmetalstukken maar waarin de melodie niet wordt vergeten en het duo Marten Hutten en Armand Venema als vier handen op één buik (of gitaar) de straffe ritmesectie van Pieter Oevering (bas) en Douwe Talma (drums) naar een hoger plan tillen. Vanaf de start krijgt de luisteraar dit concept om zijn oren in Enigma Machine dat mooi en toch wat gevoelig overloopt in Non Existent Fall. De zang is voor mij wat moeilijk te omschrijven maar past uiteindelijk goed in het hele plaatje. Het contrast tussen de twee zangtechnieken is groot en passend, maar vooral de wat ‘schreeuwerige’ zang (excuses hierbij voor de omschrijving) triggert wel en de diepe grunt stuwt vanuit de diepte het geheel meer naar boven.
Er is nagenoeg geen tijd om even bij te komen wanneer Insurrection in een full tempo Futile Existence inzet. Een goed tempo vormt de basis en de riffs en ritmesectie zijn retestrak neergezet. Een korte sample biedt heel even wat rust. Een accent dat ze ook in Comrades In White toepassen. De compositie krijgt door dit ‘rustpunt’ en een wat meer luchtige speelse gitaarmelodie genoeg variatie waardoor het album en het geluid erop niet verzandt in een thrashbrij, maar interessant blijft en de aandacht vasthoudt.
The Deeper Depths en het instrumentale Spiralling Down zorgen hier met hun wat afwijkende karakter sowieso voor. Vooral in The Deeper Depths is het de afwisseling in tempo en de lichte stijlwisselingen die aanspreken.
Maar het is vooral de thrash die overheerst. Origin is geschreven in een thrashmodus volgens het boekje en in Deity en Dawn Of Defeat, dat ingeleid wordt door mooi drumwerk, is dat niet anders. Afsluiter en titelnummer ….Of Circles Of Despair maakt de cirkel weer rond en kent meer overeenkomsten met de composities aan het begin van het album. Dat betekent nog even genieten van een snel ritme, fraai gitaarspel in de basis en additioneel in de melodielijnen en een fraaie combi van zangstijlen.
Thrash- en deathmetalliefhebbers mogen zich wel verheugen van dit vaderlandse product van Insurrection dat vanuit het noorden afzakt om de rest van Nederland (in eerste instantie) te veroveren. De zang was wel even wennen voor mij, maar uiteindelijk krijgt dat ook een vertrouwd karakter en kun je blij worden van dit album.