Intero – Polluted Minds

Groovemetalband Intero uit Nijmegen is met Polluted Minds aan zijn derde album toe. De band maakte een hele evolutie door en speelt nu wat harder en trager. De vocalen klinken rauw en laag en als er al eens gegrunt wordt, gaat het geluid zelfs in de richting van de oldschool deathmetal.
Self-Fufilling Prophecy begint met een sample van Donald Trump en is inzake compositie en songopbouw het sterkste nummer van dit album. Op Keep Me Sane hoor je de hardcore-roots van deze band nog hard doorschemeren, o.m. in  het snelle drumwerk, de koortjes op het einde en in de drammerige  (cleane) vocalen.
Mission Control heeft een lekker opruiende intro en speelt met verschillende ritmes. De vocalen missen hier soms wat volume om helemaal te overtuigen, maar stemvolume komt ook niet op bestelling, beseffen we. Op Possesed lukt  het al beter om de vocalen lang aan te houden en schuift de sound wat op van groovemetal naar stoner. Haal de hardcore-breaks uit Possesed en Mission Control en je hebt een prima stel stonermetaltracks, vooral met die lange, uitwaaierende gitaarsolo op het einde van Possesed. Leuk dat een band zo divers durft te gaan en zo makkelijk over het muurtje naar andere genres kijkt.
In de lyrics zit best wel wat maatschappijkritiek en politieke correctheid, maar niet zo hard dat het stoort. Het slepende Dronevlucht heeft opnieuw een paar soundbites die het geheel wat makkelijker te verteren maken. Deze track gaat voor geen meter vooruit, toch is het één van de betere op het album. Hoe langer ze dat twijfelende, trage tempo aanhouden, hoe groter de opgebouwde spanning wordt. Daar ligt de nieuwe kracht van deze band, weg van het aanhoudende rammen en beuken, maar toch nog vanuit het buikgevoel.
Making Amends is nog zo’n bom die traag op zijn doelwit afgaat, alsnog een versnelling hoger schakelt en dan in de finale tergend terug naar het midtempo-ritme gaat. Donkerling heeft een paar blueslicks en wat psychedelica bij de start en ontpopt zich daarna tot een bijna prog-like instrumentaal nummer. Het is als track tekenend voor de evolutie van Intero. Van would-be-Prong en –Biohazard naar een eigen, volwassen en heel diverse sound.