De negen nummers zijn gebaseerd op de progressieve metal en gaandeweg komen alle aspecten hiervan naar voren in de composities. Daarnaast schuwen ze wat uitstapjes niet. In het nummer The Self Surrendered is duidelijk dat er wat jazz door de aderen van de heren stroomt. Het geheel klinkt als een mix van Periphery en Fates Warning. Het eerder genoemde stemgeluid zorgt misschien niet voor de nodige spanning, maar biedt wel een tegenwicht in het zware geluid in bijvoorbeeld Ephemeral. Dat evenwicht weten ze muzikaal te persen in The Escape. In vier minuten word je werkelijk alle kanten uit geslingerd. Een stevig tempo en dito geluid vervallen in bijna serene rust en de easyprog houdt zich maar ternauwernood staande in de regelmatige onregelmatigheden. De wat langere nummers horen zeker op de cd. Het zeven minuten durende Atlas Hour kent een strak begin, er is de nodige snelheid, naarmate het nummer vordert evolueert het naar een bijna new-age achtige muzikale sfeerobservatie. The Self Surrendered en titelnummer A Voice Within zijn de andere nummers die vrij lang duren. Het eerste nummer klinkt makkelijk en de tijd is zo voorbij. In The Voice Within zijn voor mij de elementen passende bij Periphery ruimschoots aanwezig.
De cd A Voice Within heeft rijpingstijd nodig. De eerste kenmerken die ik bij aanvang wilde beschrijven, hebben een andere lading gekregen en zijn gaan groeien binnen het hele concept, mede door de elementen uit de new-age en jazz. Intervals maakt spannende muziek en heeft een verplichte incubatietijd nodig. Voor de progrockliefhebber een prachtige ervaring om te onderzoeken.