Greg Saenz, Mike Pygmie en Ehren Groban vormen samen de ‘Band of Gold, die de kans kregen om John Garcia te ondersteunen bij zijn derde solo album. Mijn eerste indruk van de mannen is dat ze erg hartelijk en bescheiden zijn. Ze stellen zich allemaal vriendelijk voor en beginnen alvast wat met mij te kletsen voor het interview begint. Ehren is er nog niet omdat hij nog moest douchen, dus zitten we daar een beetje over te grappen. Ehren komt binnen, nog bezig met het kammen van zijn wilde haar. Hij excuseert zich voor de vertraging en grapt dat ik hem voor zijn douche niet had willen zien. De sfeer is erg prettig en ik voel me compleet op mijn gemak. En de Band of Gold ook.
Om het interview luchtig te beginnen wilde ik eerst een soort warm-up vraag stellen, om jullie te leren kennen als alledaagse personen. Als je de kans zou krijgen om met een overleden muzieklegende een biertje te drinken, wie zou je dan kiezen? Lemmy, Jimi Hendrix of David Bowie?
Ehran: Voor mij zeker weten Jimi Hendrix.
Greg: Bowie.
Waarom?
Greg: Waarom Bowie? Ik denk dat hij veel kennis heeft over de muziek waar ik van houd. Hij is erg artistiek en modieus en hij heeft geweldige platen gemaakt.
Mike: Ik zou zeggen Hendrix. Ik heb al eens de kans gehad om te drinken met Lemmy, dus die kan ik al van mijn lijstje afstrepen. Een vriend van mij waar ik mee in een band zat stelde mij aan hem voor en ik heb met hem gepraat, ook al kon ik hem de helft van de tijd niet verstaan. Volgens mijn vrouw was het de eerste keer dat ze zag dat ik nerveus was om iemand te ontmoeten.
Greg: Die kant van Mike heb ik nooit gezien!
Hoe zijn jullie betrokken geraakt bij het project van John Garcia?
Greg: Het begon eigenlijk bij Ehren.
Ehren: Ik werkte samen met een lokale producer en die belde mij op een dag, terwijl ik aan het werk was in een restaurant en hij vroeg mij toen om mee te werken aan een nummer. Dit was voor John’s eerste solo album. Het begon met één nummer, en toen werden het er twee en drie en zo verder. Op een dag vroeg John aan mij: Wat zou je ervan vinden om op tour te gaan? En dat was eigenlijk het begin van de band. Voor een tijd waren het alleen John en ik en John wilde het graag lokaal houden. Dat is hoe het begon. We hadden een bassist en een drummer nodig. Mike kende ik al van vroeger en ik wist dat hij een erg getalenteerde muzikant is. Mike stelde Greg aan ons voor, we hadden al enkele drummers laten komen en het waren allemaal goede muzikanten, maar met Greg klikte het meteen heel goed, niet alleen muzikaal gezien, maar ook als vrienden. We gaan buiten het muziek maken veel met elkaar om. Ik denk dat dit ons als band ook sterker maakt.
Greg: Ik en Mike kennen elkaar al 20 jaar en we spelen al 10 jaar samen. Toen ik van hem hoorde dat hij mee ging doen met Garcia’s band was ik best jaloers en ik was dan ook erg blij toen ik werd uitgenodigd om mee te komen drummen.
In een vorig interview liet John een beetje doorschemeren dat dit wel eens zijn laatste solo album zou kunnen zijn, hoe denken jullie hierover?
Ehren: We zijn eigenlijk al begonnen aan een nieuw album. Dit album was net twee weken uit en we begonnen al te schrijven voor het tweede album. We willen echt graag naar het volgende level, muzikaal gezien. Dus er komt zeker een tweede album!
Greg: Soms denk ik dat dingen ook wel uit hun context worden gehaald in zulke interviews. Het zou zomaar John’s manier kunnen zijn geweest om te zeggen: ik ben moe. Er is ook niks mis met een beetje mysterie. Misschien helpt het zelfs om wat meer mensen naar onze shows te trekken. Maar ik denk dat hij vooral moe was. Het zakelijke gedeelte is voor hem een stuk intenser dan voor ons.
De woestijn is van grote invloed op jullie muziek als ik het zo hoor. Stel: de aarde wordt geraakt door een komeet en de Nevada Desert wordt weggespoeld. Wat doet dit met jullie muziek? Gaan jullie dan zeemanslieden schrijven?
Mike: Het wordt momenteel overspoeld. Het heeft al heel lang niet zoveel geregend en gesneeuwd bij ons thuis.
Ehren: Ja, dat gaat ons zeker wel beïnvloeden, maar dat zien we dan wel weer als we thuis komen! Maar de woestijn heeft zeker invloed ja. Ik denk dat het te maken heeft met de leegte willen vullen. Ze zouden er een soort van psychologische test over moeten doen. Het landschap geeft je dat gevoel.
Mike: Het is apart dat je nog steeds schelpen kunt vinden, dan realiseer jij je pas dat het ooit echt compleet onder water heeft gestaan.
Greg: Ik ben niet opgegroeid in de woestijn. Ik ben er heen verhuisd in 1999. Na een paar jaar daar te hebben gewoond begreep ik de muziek pas die ervandaan komt. Het is een grote ruimte die gevuld is met hitte en zand. Ik kon mijn ogen dicht doen en naar de muziek van Kyuss luisteren en ik zag alles voor me, de zonsopgang in de woestijn en de leegte, de echoes in de canyons. De sound die aan de muziek zit is een erfgoed van de Nevada woestijn.
Dus om jullie muziek echt te begrijpen moet je in de woenstijn zijn geweest?
Greg: Ja, ik denk dat je er zelfs een tijdje gewoond moet hebben! Om het nog beter te begrijpen zou je een keer autopech moeten hebben gehad bij highway 111 en vast hebben gezeten in de hitte. Het is niet alleen maar cactusbloemen en lentetijd, het kan best wreed zijn, deprimerend zelfs.
Hoe is het om te touren met John Garcia?
Mike: Het is comfortabel en gewoon heel erg leuk! Ik kan met deze jongens rondhangen en we hebben het gewoon super leuk samen!
Greg: Ja, we zijn echt een familie.
Ehren: Zoals Mike zou zeggen, we zijn erg grappig. Ja, echt een familie. Iedereen die erbij is, ook Joost, onze tourmanager, onze site crew, de chauffeur, onze merchandiser, iedereen hoort erbij.
Greg: Iedereen heeft zijn eigen rol binnen de familie. We ondersteunen John en we hebben allemaal onze eigen rol. We proberen de nummers zo goed mogelijk in ere te houden en onze eigen persoonlijke touch eraan te geven. Het is echt een eer om samen met John te mogen spelen, vind ik zelf.