Eind maart zijn ze gekomen met het album Sleepless We Lie, Thoughtless We Cry dat verhaalt over Dr. John P. Philips die zich verdiept in casussen die gaan over ‘gestoorde geesten’ en wanhoop. Zijn zoektocht leidt hem door allerlei manuscripten teruggaande tot 1534 en daarbij interviewt hij dozijnen patienten. Zijn relaas is door Into The Arcane muzikaal vertaalt naar dit concept album en ik noem dat ambitieus.
Het verhaal wordt geïntroduceerd met gesproken woord dat voorzichtig instrumentaal wordt aangevuld met een licht thrashy gitaargeluid maar dan in een tempo dat doomwaardig is. Laag voor laag wordt het in het titelnummer opgebouwd met basgitaar, drum en een stemgeluid waarop een grintpad jaloers is. Zwaar en diep wordt de luisteraar warm gemaakt voor het geluid op het album. Fraai detail is het geluid van de lentevogels die de doomballon voorzichtig perforeren met hun opwekkende geluid en de toon flink verandert. Vanuit een rauw en puur riffgeluid wordt de compositie weer verder uitgebouwd. Sleepless We Lie, Thoughtless We Cry kent op een gegeven moment een heerlijke gitaarsolo die even aanhoudt en waarbij ik moet denken aan het sublieme gitaargeluid in The Phoenix van The Cult.
Wat leuk is aan het album blijkt in Een Leven Niet Geleefd (en later in Lijdensdruk) waarin de Nederlandse taal wordt gebruikt in een overwegend Engelstalig album. Niet dat ik in eerste instantie het verschil opmerkte in de ruige en ongepolijste zangpartij.
Hoewel de basis duidelijk met de doommetal is verkleefd, komen eerder genoemde thrashinvloeden zeker vaker naar voren. Het gitaargeluid in Reptilian Masquerade bijvoorbeeld start licht thrashriffend. Daarna wordt wel degelijk duidelijk waar Into The Arcane de mosterd haalt, want vergelijkingen met Paradise Lost liggen duidelijk op de loer. Maar ook minder zwaar lijkt de zware gothic van Sisters Of Mercy in het gangbare Thoughts On Breathing onderdak te krijgen van de band.
Langzaam bedolven onder het geluid van het album bemerk ik dat de kracht van Into The Arcane voornamelijk ligt in de aanhoudelijke herhaling. Hoewel, evenals in het titelnummer, Lijdensdruk versterkt wordt door een lichte versnelling is het de beleving die indruk maakt en de kleine tempowisselingen de kersen op de taart zijn. En daar is 21, When I Died een mooi voorbeeld van.
Het album sluit af met My Sane Asylum dat misschien conceptueel en muzikaal een mooie doorsnee is van het album. Gebruik makend van een sample, een zware diepgewortelde muzikale basis, krachtige zang en een fraaie gitaarmelodie sluit het album mooi af in een langzaam wegstervend karakter.
Sleepless We Lie, Thoughtless We Cry is een album dat even moet landen en waar je je bewust even moet uitgraven uit de aanzuigende klei waarin je bent verzwolgen. Into The Arcane is ambitieus en dat is op dit album wel duidelijk geworden.