Into The Open is het project van Jan Willem Ketelaers (Ayreon, Knight Area) en Sander Heerings (The Dust Connection, Wane Of Summer). Begin 2016 creëerden zij een intrigerend verhaal over de reis van een ziel naar zijn eindbestemming. Het verhaal symboliseert leven en dood. Als de ziel genoeg levenslessen heeft doorlopen volgt er eeuwig leven in de dood. Ik ben mij ervan bewust dat enkelen nu afhaken. Maar ik schreeuw van de daken: “niet doen!”
Dit album is namelijk sensationeel goed.
Naast Jan Willem Ketelears (zang) en Sander Heerings (toetsen) participeren een aantal Nederlandse muzikanten in dit project: Robert Spaninks (The Last Element, The Dust Connection): drums, Ronald Martens (Up The Irons): gitaar, Martijn Balsters (The Dust Connection, Up The Irons): gitaar en Frank Strokap (Symphonic Rock Night): basgitaar. Verder werken aan het album mee: Maria Catharina (Robby Valentine): zang, Marcel Coenen (Ayreon): gitaarsolo, Kim de Beer (Symphonica in Rosso): viool.
Diegenen die de muziek op deze cd willen labelen horen een mix van progressieve rock (Marillion), melodieuze rock (Journey), maar ook elementen van elektronische muziek. Toch doe je met alleen deze referenties Into The Open tekort. Want er is zonder meer ook sprake van een eigen geluid.
Het album start met Origins. Spanning opbouwende Jean Michel Jarre-achtige toetsen gaan over in een slepende melodieuze gitaarsolo van Martijn Balsters. Gelijk daarop volgend zet Birth de toon van wat komen gaat. Het nummer beweegt zich tussen progressieve rock en AOR waarbij de van pathos voorziene stem van Jan Willem Ketelaers uitstekend past. Met regelmaat hoor je staccato gitaarspel en ondersteunend orkestraal toetsenwerk van Sander Heerings. Op Once wordt de muziek zwaarder. Het nummer heeft een meeslepende groove en er is een afwisseling van fraaie solo’s op toetsen en gitaar. De teksten worden vol overgave gezongen.
Luchtiger en vrolijker is het catchy Journey-achtige Back To The Days. Hier dringt het tot me door dat Jan Willem Ketelaers qua stem dicht in de buurt van Steve Perry zit. Het nummer heeft duidelijk hitpotentie. Het korte en van prachtige woordloze zang voorziene Nostalgia vormt de overgang naar het emotioneel klinkende Purpose, dat soms doet denken aan Marillion. Het melodieuze gitaarspel is goed afgestemd op het ondersteunende toetsenwerk.
Met bijna tien minuten is Judgement Day het langste nummer. En wat mij betreft ook de prijspakker van het album. Het pastoraal aandoende intro heeft naast toetsen, orkestraties met viool van Kim de Beer. Na twee minuten valt Ketelaers in met bezwerend klinkende zang. Het nummer gaat over het aardse bestaan waar de ziel wordt beoordeeld of het eeuwig leven in de dood bereikt wordt: ‘Destination Eternity’. Er is een soort van Gregoriaans achtergrondkoor dat in het Latijns zingt: ‘God geve ons vrede – Hij is een god voor ons’. Het symboliseert een rechtszitting met een rechter, jury, publiek en de verdachte. Het nummer heeft tal van tempo- en sfeer wisselingen en intrigeerde mij bij iedere beluistering meer. Over de helft zit een instrumentaal intermezzo dat laat horen dat hier uitstekende muzikanten aan het werk zijn. Het mooie outro met woordloze zang vormt als het ware de brug naar Eternity. Het is wederom een aanstekelijk nummer wat doet denken aan Journey en Knight Area.
Op Ride The Wind horen we de geweldige stem van Maria Catharina. Omdat zij ook in duet zingt met Jan Willem Ketelaers doet het nummer sterk denken aan Meat Loaf. Ondanks dat het al in 2014 geschreven is, past het naadloos in het concept van dit album. Je hoort hoe de ziel afscheid gaat nemen van het aardse leven, zijn geliefde achterlatend, maar met de belofte ooit weer bij elkaar te zijn. Vermeldenswaardig is het intermezzo waarin we in een fraai duel afwisselend Sander Heerings op toetsen en Marcel Coenen op gitaar horen. Een ander hoogtepunt is het catchy When The Crowed Is Gone. Het nummer is met name aanstekelijk door een soort van rollend ritme en een refrein dat uitnodigt tot uitbundig meebrullen. Zonder de zang van Ketelaers in andere nummers te kort te doen is zijn vocale prestatie hier op zijn best.
Met Half Song wordt het album afgesloten. Het is een van de mooiste ballads die ik in jaren heb gehoord. Ook dit nummer, wat gaat over het overlijden van Ketelaers’ vader, lag al langer op de plank en past bij het concept. Na de laatste tonen blijf ik nog lang in verbijstering zitten en probeer tot mij door te laten dringen wat ik het afgelopen uur gehoord heb.
Bij een sensationeel goed album hoort een dito verpakking. Neem de cover van het album, die is gemaakt door Vivi Hoffmanns. Het is het schilderij ‘De Bron’, die zij in 2011 maakte toen ze geïnspireerd werd door het nummer Estonia van Marillion. Maar ook het artwork in het 12 pagina’s tellende cd-boekje van Mark van den Hoven is fraai.
Eens in de zoveel tijd loop ik tegen muziek aan die me opzuigt en niet meer loslaat. De digitale versie van het album ontving ik al eind 2019. Sinds die tijd luister ik het wekelijks een paar keer en heeft het mij nog steeds in zijn greep. Destination Eternity heeft gewoon geen zwakke punten en is verplichte aanschaf voor iedere liefhebber van melodieuze en progressieve rockmuziek.
Meer over Into The Open en de achtergrond van Destination Eternity lees je in het uitgebreide interview met Jan Willem Ketelaers en Sander Heerings.