Headliner (in de grote zaal) is Witchcraft. Het gehannes met de instrumenten en het geluid zit de band dwars. Het lijkt alsof het drietal al lang niet meer heeft opgetreden of niet heeft opgetreden in deze samenstelling. De bassiste zoekt constant het contact met haar mademuzikanten om te controleren of ze het juiste doet. Het verschil wordt vanavond ook niet gemaakt door gitarist en zanger Magnus Pelander. Magnus moet teveel letten op zijn eigen spel. Ook dat gaat in het begin niet van een leien dakje. Helaas komt de band het rommelige begin niet echt te boven.
Van een geheel andere koek is het uitstekende optreden van Kamchatka. Gedreven gitaarwerk wordt fanatiek ondersteund door een stuwend bas en drumwerk. De duidelijk op blues geïnspireerde hardrock knalt de boxen uit. Het Zweedse powertrio laat horen en zien hoe er live opgetreden moet worden. De scheurende gitaren van Thomas “Juneor” Andersson en de samenzang tussen Thomas en Per Wiberg stelen de show. De kleine zaal staat terecht op zijn kop. Optreden van de dag!
Wanneer je intro een nummer van AC/DC is en je een nummer van Motörhead covert dan weet je waar Orange Goblin de inspiratie vandaan haalt. De meer krijsende dan zingende stem van Ben Ward lijkt dan ook erg op hun grote voorbeelden. Grote ster van deze band is echter gitarist Joe Hoare. Hij soleert constant door elk nummer heen als het een lieve lust is. Dat doet hij echter constant met het nummer als basis. De band zorgt voor een energiek optreden waar vooral Lemmy van Motörhead vanuit de hemel (of is het hel?) tevreden gekeken zal hebben. Hard ‘n heavy zoals het hoort. Met een vleugje stoner wanneer de band haar eigen roemruchte verleden even aanraakt.
In de kleine zaal gebeurt het. De stoner spacerock van Kal-El maakt indruk. Althans, in het begin. Op een gegeven moment begint het op te vallen dat het allemaal iets teveel op elkaar gaat lijken. Dat geldt zeker voor de zang. Het is niet slecht, maar ook niet goed genoeg om een heel uur te boeien. De band klinkt instrumentaal strak, maar heeft het geluid niet helemaal mee. Vooral de solo’s van de gitaristen komen meestal onvoldoende uit de verf. Die zitten iets te ver naar achteren gemixt. Voordat de geluidsman dat ontdekt zitten we al bijna aan het einde van de show. Kal-El levert daardoor een degelijke show af vol met stampende rockers.
Voor de tweede keer STAKE in twee weken. Door een wijziging gepromoveerd tot een van de acts op het hoofdpodium. De sludge metal met post metal invloeden zit goed in elkaar. De zang blijft voor mij een probleem. Prima wanneer hij clean de lijnen aan elkaar zingt. Het gekrijs werkt mij teveel op mijn zenuwen. Muzikaal staat de band echter als een huis. Zeker wanneer men de punk en snelle invloeden los durft te laten en voor imposant gitaarriffs durft te kiezen. Met de live versie van The Sea is Dying als uitstekend voorbeeld.
Een van de verrassingen van Into the Void is het Zweedse Deville. De band ragt er ongenadig op los. Heerlijke gitaarriffs worden vooruit gestuwd door gedreven drum en baswerk. De zang van zanger/ gitarist heeft er soms bijna moeite mee om het bij te houden. Toch vlamt de band als een van de beste vandaag. De energieke set en de overtuigende live performance zorgen ervoor dat de kleine zaal dampt van verlangen. De vele headbangende hoofden bevestigen dat de muziek indruk maakt. Gelukkig weet de band naast snelheid, zoals op Lava en Speaking in Tongues, ook indruk te maken wanneer het tempo wat lager ligt, zoals op Serpent Days.
Onze zuiderburen van Psychonaut maken van alle bands op het grote podium de beste indruk. Strak en intensief. Een nummer als The Fall of Consciousness ontbrandt live. Het van zacht naar hard ontploft. Zo hoort het. De melodieuze zang versus de oerkreet werkt ook live. Geen standaard ritmes of riff, maar meer progressieve explosieve metal. Hard, loepzuiver en genadeloos. Heerlijk. Geen woorden meer aan vuil maken, maar gewoon van gaan genieten als ze bij jou in de buurt zijn.
Door de inbreng van gitarist Mathieu Vandekerckhove van Amenra en Syndrom valt dit optreden nog wel te verklaren. Skemer, met zangeres en model Kim Peers op zang, past met haar minimalistische dark wave beter op Wave Gotik Treffen. Waar de band op plaat nog leuk overkomt valt dit live toch een beetje tegen. Mogelijk komt dat door de mismatch met de andere bands, maar volgens mij komt het vooral door het feit dat het allemaal net niet overtuigend genoeg is. Het is allemaal net iets te standaard om echt indruk te maken.
Alunah weet sfeervol het festival op het grote podium te openen. De jaren zeventig psychedelische rock schemert door de gitaren heen. De zangeres zingt daar netjes overheen. Het is niet slecht, maar het blinkt ook weer niet echt uit. Het blijft daardoor bij een leuk optreden om te zien, maar echt indrukwekkend wordt het nooit.
Bij de echte opener van de dag blijkt dat optreden toch best lastig is. Black Capricorn ontstijgt nog niet het niveau van een relatief beginnende band. De muzikanten zijn vooral bezig met hun instrument en met elkaar. Zet ik wel op het juiste moment in? Dat soort vragen spelen zich duidelijk af op het podium. Vooral de drumster lijkt nogal zenuwachtig en daardoor extra onderkoeld. De grote theatrale uithalen die haar collega’s over het algemeen doen komen bij haar niet op. De standaard aanpak van stonerrock muziek helpt de band ook niet. Feit is wel dat het verder best aardig klinkt. Met meer optredens achter hun naam gaat hopelijk dat onzekere ook overboord. Mooi dat Into the Void deze band ook een podium geeft.
Heb ik deze keer geen band aan het begin gemist, maar wel eentje op het einde. Door het verschuiven van de set heb ik The Vintage Caravan gemist. Helaas door de reistijd en de lange dag toch besloten iets eerder weg te gaan. Wel na een vruchtbare rockdag. Vooral een aantal bands in de kleine zaal maakten indruk (Kamchatka, Deville en in mindere mate Kal-El). Op het hoofdpodium was het degelijk (Orange Goblin en STAKE) of uitstekend (Psychonaut). Wat mij betreft een mooie opbrengst van de eerst zuidelijke versie van Into the Void.