Intronaut – Habitual Levitations

De ‘post prog masters’ uit Los Angeles die luisteren naar de naam Intronaut zijn al een tijdje bezig en leveren hun vierde volledige cd af in 2013. Ik moet zeggen dat ik nog niet eerder van dit kwartet had gehoord en het is ook alweer vier jaar geleden dat Valley Of Smoke uitkwam. De negen composities die ze echter op Habitual Levitations hebben gezet, zijn verrassend van aard. De term post prog zou ik daarbij aan willen vullen met ‘post-grunge’ masters, want de muziek heeft veel elementen van de grungestroming halverwege de jaren negentig. In het bijzonder het geluid van de latere Alice In Chains ten tijde van de cd Sap en Jar Of Flies. Dit komt mede door de bijzondere (lijzige) zang van Sacha Dunable.
Habitual Levitations laat zich echter zeker niet in één keer doorgronden. De composities zijn vrij complex van aard waarbij ritme en melodie absoluut niet uit het oog/oor zijn verloren. Zelf praten ze over de beste ritmesectie in de wereld. Ik moet zeggen dat ik daar niet genoeg verstand van heb, maar bassist Joe Lester en drummer Danny Walker zetten wel een solide, stevige en strakke basis neer voor de negen nummers op Habitual Levitations. Het complexe karakter van de nummers biedt nogal wat verrassingen tijdens het beluisteren. Van een ultrastevige muziekmuur tot een langgerekt muzikaal tableau in bijvoorbeeld Milk Leg. Hoewel Intronaut het stevige werk ruimschoots aan de orde laat komen in de composities, schuwen ze de (bijna) stilte absoluut niet. Het houdt de nummers enorm spannend. Bas en drum krijgen in Harmonomicon een prominente plaats, terwijl het nummer ook nog eens wordt doorspekt door enige jazzinvloeden. De laatste drie nummers Eventual, Blood From A Stone en The Way Down hebben mijn hart wel gestolen. Eventual heeft een aanstekelijk ritme, het heeft spanning en is enorm dynamisch. Het instrumentarium neemt een grote deel in van het nummer, waarbij Danny Walker wederom goed van zich laat horen. Blood From A Stone komt meteen binnen met een knap staaltje zang, begeleid door gitaar. Werkelijk een heel goed nummer en met slechts drie minuten een heel kort nummer op de cd. Hoewel The Way Down de basis van de progrock niet verloochent, is het wel heel gangbaar en kent de stevige en minder stevige stukken. De laatste drie minuten worden gevuld met een ondefinieerbaar geluid. Alsof de ‘astronauten’ de geluiden uit de ruimte integraal hebben doorgestuurd.
Habitual Levitations is hiermee geen cd die je na één keer luisteren kunt beoordelen. Maar na meerdere luisterbeurten beginnen de nummers te leven en lijken onzichtbare muzikale elementen zichzelf te openbaren en daarmee de psychologische spinsels van de band zichtbaar te maken. Muziek voor gevorderden.