Intronaut – The Direction Of Last Things

Intronaut flikt het weer. Na Habitual Levitations uit 2013 komen ze wederom met een album dat in zijn tegendraadsheid zeer bijzonder en daarmee zeer fascinerend is. Het album luistert naar de naam The Directions Of Last Things en wisten Devin Townsend uit zijn comfortzone te halen om het beste geluid uit de band te halen. Een geluid dat binnen het proggenre geplaatst mag worden, maar waar, evenals op Habitual Levitations, diverse jazz- en grunge-invloeden geïntegreerd zijn in de nummers. Zelf omschrijven ze hun nummers als “paaseieren”. Nummers die een verrassing in zich herbergen en die steeds meer van zich laten zien, naarmate je een nummer meer draait.
The Direction Of Last Things is in slechts vier dagen opgenomen en is nagenoeg live ingespeeld. De band grossiert op het album in onregelmatigheden en passen flinke instrumentale stukken in ieder nummer. Soms bijzonder lang, repeterend en hypnotiserend zoals in The Unlikely Event Of A Water Landing. Een over het algemeen vrij ingetogen nummer waar de muziek regelmaat uitstraalt, maar waar de zangtechnieken nogal variëren binnen deze basis. De (bijna) stilte in het midden van het nummer, en tevens de aanzet tot het instrumentale slotstuk, creëert spanning en verwachting. Die spanning komt zeker terug in Sul Ponticello. Het is zeveneneenhalve minuut interessant, terwijl het absoluut niet de makkelijkste progrock is die ik eerder heb gehoord. Progrock voor gevorderden. De eerder genoemde onregelmatigheden komen sterk naar voren in de afwijkende drumritmes in de nummers. Digital Gerrymandering is hiervoor zeker het beluisteren waard. Het drumritme in combinatie met de wat lijzige zang passen onverwacht lekker bij elkaar en daarnaast is de ‘wet van de geordende chaos’ mooi van kracht.
Opener Fast Worms is strak, hard en krachtig en valt een klein beetje uit de boot. De start is lekker heftig en zou binnen de Gothenborgsound niet misstaan. Halverwege een ongekende circle pit krijg je plotseling een vorm van progressieve jazz voor je kiezen. Even een ander standpunt om later weer terug te komen bij de heftige basis vanuit de start van het nummer.
The Direction Of Last Things is een meesterlijke plaat. Voor liefhebber van progrock die ook van wat extremere elementen houden, is het zelfs een must. Het paasei is een goede metafoor van de band, want ieder nummer openbaart zich in kleine stukjes bij iedere luisterbeurt.
Bijzonder, weird, prachtig, divers, krachtig en uiterst interessant.
[youtube id=”Ujb4E7oEZq0″ align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=Ujb4E7oEZq0″]