Snap wel dat De Peppel haar concerten na 21:00 uur laat beginnen op vrijdagavond. Omdat het koopavond is kost het namelijk enige tijd om een parkeerplek te vinden. Daardoor komen we net op tijd binnen voor de start van het concert van onze medelanders Cesair. De band wiens naam je moeilijker uitspreekt dan je in eerste instantie – mogelijk – zou denken. De Nederlandse band is ook de initiatiefnemer achter deze mini-tour met het Bulgaarse Irfan. Wat vooral opvalt is dat de bands soms de invloeden en inspiratie (mystiek, folklore) delen, maar dat het resultaat zo verschillend is. Cesair is meer de swingende variant, terwijl Irfan de meer beschouwende, introverte kant vertegenwoordigt. Cesair heeft een vol, soms overdadig, geluid met het gebruik van viool, gitaar, drums en, draailier/ accordeon/ hammered dulcimer.
Irfan gebruikt verschillende snaarinstrumenten, duduk, veel percussie en klinkt wat betreft geluid vanavond opener en, ondanks de soms opzwepende percussie, ingetogener. Het verschil is goed te horen wanneer je nummers als Atiny Naya, Enuma Elish of Ishtar van Cesair naast Irfan’s The Cave Of Swimmers, The Eternal Return of Hagia Sophia zet. Het heeft zeker raakvlakken, vanavond nog eens versterkt door elkaar bij sommige nummers op het podium te ondersteunen, maar het uiteindelijke resultaat is erg verschillend. Monique van Deursen van Cesair heeft een goede stem, die nog steeds lijkt te groeien. Darina Zlatkova van Irfan klinkt en is iets ingetogener dan de oorspronkelijke zangeres Denitza Serpahimova, maar ze bewijst moeiteloos dat Irfan het altijd voor elkaar krijgt om wereldzangeressen mee te nemen op hun tour. Zeker wanneer 
Darina de kans krijgt om een nieuw nummer van Irfan te spelen, een traditional uit haar geboortestreek, komt haar klasse nog eens extra bovendrijven. Het grootste verschil is uiteindelijk de emotie achter de muziek. Het gevoel en kippenvel dat Irfan weet op te roepen heeft Cesair nog niet tot haar beschikking. Dat nummer waarop je bij een live concert beseft dat je naar iets magisch staat te kijken, de wereld om je heen even helemaal verdwenen is en waarop je beseft dat muziek met een emotionele lading (ondanks dat je de taal niet verstaat) je tot in het diepst van je ziel raakt. Dat is natuurlijk niet veel bands gegeven en het is Cesair, die eigenlijk nog aan het begin van hun carierre staat, niet aan te rekenen. 
Cesair heeft een meer luchtig karakter, is dansbaarder en verspreid een enthousiasme die makkelijk overslaat op het publiek. Dat zijn ook kwaliteiten die niet te onderschatten zijn. Uiteindelijk komen al die verschillen vanavond bij elkaar bij een van de westerse grondleggers van wereldmuziek met een popinslag, de door Irfan, en nu samen met Monique uitgevoerde, Salamander van Dead Can Dance. Het sluit een geslaagde avond af. We verlaten De Peppel in de wetenschap dat muziek als dit, prima werkt in een zaal als deze. Goed geluid, gezellig druk en fijne mensen. Op en voor het podium. Dit soort concerten zouden er veel meer moeten zijn in Nederland.
