Iris Divine – Karma Sown

Wat hebben Motörhead, Rush en Iris Divine met elkaar gemeen? Allereerst dat ze allemaal bestaan uit drie gedreven muzikanten en ten tweede dat ze in staat zijn om een flinke pot muziek weten voort te brengen. Iris Divine ligt muzikaal meer richting Rush wat betreft de progressieve aard van de nummers, maar liggen qua volume richting de Britse broeders. Met Karma Sown levert Iris Divine een debuutalbum dat veelzijdig van aard is. Hoewel de nodige invloeden van bijvoorbeeld Skindred, Dream Theater en Disturbed in meer of mindere mate aanwezig zijn, klinkt de band vooral fris en veelzijdig.
Vooral het stemgeluid van Navid Rashid mag je zeker niet onderschatten. In de verschillende nummers weet hij zijn stem goed aan te passen aan de sfeer en kracht van het nummer. De acht nummers zijn allen progressief van aard. In mijn praktijk betekent het dat de nummers goed te volgen zijn qua melodie maar dat er tevens muzikale details in de nummers zitten die je niet altijd een-twee-drie hoort. Het blijft dus vooral heel interessant om Karma Sown meermalen te beluisteren. Naast zijn frisse stemgeluid laat Navid horen dat hij ook zijn gitaarspel uitermate goed beheerst. In de opener The Everlasting Sea komt dit goed naar voren. Er wordt daarbij inventief gevarieerd op het basisgeluid in het nummer. Fire Of The Unknown kent een meer melodieus karakter hoewel ook krachtige elementen zorgen voor een toename van de spanning. Versnellingen en onregelmatigheden zijn daar medeverantwoordelijk voor. Naast het melodieuze  A Suicide Awake en Prisms (inclusief heerlijke gitaarsolo) horen we ook het meer meeslepende en bombastische Mother’s Prayer. Drummer Kris Combs laat niet alleen een uiterst krachtig ritme resoneren, maar varieert ook lekker in ritmes en tempo. Ook hier variatie genoeg in de progressieve aard van het beestje waarbij oosterse invloeden en wat Hetfieldzang het geheel opstuwt. Karma Sown kent ook een stevig instrumentaal nummer dat start met een zware gitaarriff en continu weet te boeien. De basgitaar van Biran Dobbs krijgt hier een zee van ruimte en daarmee de erkenning die het verdient. In stijl wordt er genoeg gevarieerd. Met Apathy Rains schuift de band nog meer naar de progressieve kant. Het nummer voelt warm en spannend. In de loop van het nummer schuift het na een rustige start richting de oude Queensrÿche met daarin wat elementen uit het karakteristieke geluid van While Heaven Wept. Karma Sown sluit met In The Wake Of Martyrs; een buitengewoon interessante afsluiter van één van de betere albums die dit jaar al zijn verschenen. Ik heb het geheel ervaren als een karretje dat alle achtbanen achter elkaar doorloopt waarbij je continu omgeven wordt door andere muzikale omgevingen en je mee gezogen wordt in de adrenalinekick van muziek maken.
Iris Divine zet na het zelf uitgebrachte Convergence een dijk van een debuutalbum op de markt en is verplichte kost voor de progressieve liefhebber die de harde metalkant zeker kan waarderen.
https://www.facebook.com/irisdivine
[youtube id=”OHZJg9ViGCI” align=”left” mode=”normal” autoplay=”no” aspect_ratio=”4:3″ parameters=”https://www.youtube.com/watch?v=OHZJg9ViGCI”]