Irish Coffee – CC De Werf (Aalst-België) 29/08/2020

Irish Coffee. Sterke koffie met veel suiker, slagroom en een flinke scheut Ierse whisky. Een populair deel van een feestmaal bij restaurantbezoek of op familiefeestjes. Toch in de jaren ’70 van vorige eeuw. Dankzij o.m. steeds strengere alcoholcontroles is zo’n Ierse koffie vandaag minder populair, behalve dan in de Gentse muziekkroeg Kinky Star. Tijdens de Gentse Feesten sluiten de zelfverklaarde echte nachtbrakers tegen het ochtendgloren hun kroegentocht af met een Kinky Irish Coffee voor ze hun bed induiken. Deze coronazomer leverde de Kinky Star zijn Irish coffee zelfs aan huis bij gebrek aan Gentse Feesten. Sommige tradities krijg je immers niet kapot, net zoals sommige bands om de zoveel jaar heruitgevonden worden. Gewoon omdat dat eigenlijk moet.
De Belgische band Irish Coffee is er zo een. Eén van de eerste populaire hardrockbands van het land en dus begin jaren ’70 steevast van de partij als een buitenlandse ‘harde’ band in een Belgische concertzaal kwam spelen. Maar ook heel degelijke singles als The Show (I en II) en Masterpiece die tot ver buiten de landsgrenzen opgepikt werden. Hoewel de band na dat vroege succes zowat 20 jaar op apegapen lag, zijn er nog steeds heel wat fans. En die krijgen met het pas uitgebrachte album Heaven zowaar een nieuw ’masterpiece’ van Irish Coffee voorgeschoteld. Een reguliere releaseshow zit er door de viruscrisis niet in, maar in thuisstad Aalst mocht de band Heaven voorstellen op een coronaproof buitenconcert.
De enige constante in alle bezettingen van Irish Coffee is zanger-gitarist William Souffreau. Met zijn 74 jaren op de teller, zijn witgrijze manen en zijn kleine gestalte ziet hij er wat uit als een opaatje die zich nog enkel zorgen maakt over de juiste opleiding voor de kleinkinderen. Schijn bedriegt. Souffreau is nog lang niet uitverteld en heeft nog een paar uitgesproken meningen die hij de wereld in wil sturen. Opener Lay Them Shotguns Down gaat over de wapenwetten in de Verenigde Staten. Even later draagt hij een track op aan de door partnergeweld om het leven gekomen politica van Aalst en daarna haalt hij nog uit naar kortzichtige politici die al te snel graven laten ruimen. Een graf biedt niet enkel troost, maar verleent de nabestaanden vaak ook identiteit. En dat valt niet in tijd of geld uit te drukken.
In de nieuwe bezetting brengt Irish Coffee niet de hardrock die we volgens de hedendaagse genre-definitie kennen. Het is een mix van stevige bluesrock, classic rock, garage en oldschool hardrock. Denk aan Thin Lizzy en Deep Purple. Als we Motörhead en Alice Cooper tot de hardrock rekenen, dan ook deze Irish Coffee. Mocht er in 1971 al een Graspop geweest zijn, ze stonden op de affiche. Maar dat zijn praatjes in de marge. Er moest een album voorgesteld worden. Een sterk album bovendien. Eentje dat tegelijk aansluit op het debuutalbum van 1971 en op het indrukwekkende solo-album Tobacco Fields van Souffreau uit 2017. Zoals dat bij een albumvoorstelling hoort kwamen zowat alle tracks van Heaven aan bod.  Enkel het naar Santana-ruikende Someday kreeg geen live-doop. Zoals wel vaker gaan de tracks pas echt leven als je ze live hoort, dankzij een extra shot passie en vuur en dat is hier net zo. Het van Joystick geleende Livin’ Ain’t Easy was één van de hoogtepunten. Joystick was voor Souffreau de band die volgde op de (eerste) split/break van Irish Coffee.
Irish Coffee overspant in de bandbezetting minstens twee en misschien wel drie generaties. Het zijn de twee gitaristen die voor animo op het podium zorgen, met William Souffreau als een attente ceremoniemeester die al eens zelf een gitaarsolo brengt, maar die taak voorts overlaat aan de jongeren. Hij heeft nog steeds een stem als een klok en staat op het podium met de attitude van iemand die je met niets nog aan het wankelen brengt.
Het Heaven-gedeelte werd net als op het album afgesloten met de diepdonkere titeltrack. Daarna volgde nog een rondje ouder werk met Masterpiece en The Show, aangevuld met het fantastische Beginning Or The End en net iets minder bekend werk als Bad Boy en I’m Lost. Als er nog twijfel over bestond: Irish Coffee is nog steeds een instituut waar je niet omheen kan.
Covid-proof concerten zijn we intussen gewoon in Vlaanderen, maar in Aalst werd vanwege corona ook al de toog en het bier geschrapt bij het optreden, was er geen stand met merch en moest het publiek na de show netjes rij per rij vertrekken. We werden bovendien gesommeerd om niet aan de deur te blijven napraten. En kijk. Na een paar minuten gaat er dan een kofferbak van een auto open en worden bij het diffuse licht van een straatlantaarn alsnog CD’s en vinyl van Irish Coffee verhandeld. Alsof het een lading moonshine was. Een oude vos laat zich niet strikken, ook niet door coronaregels.