Irist – Order Of The Mind

De band Irist had mooie plannen. Behalve een paar singles en video’s was er nog weinig bekend over dit vijftal. De muziek op het album moest het werk doen en menig metalfan omver blazen. Daaropvolgend zou de band hun geliefden vaarwel kussen en rondtrekken om het album ook live flink te promoten. Een virus gooit echter roet in het eten en dat rondtrekken is nu even van de baan.
Neemt natuurlijk niet weg dat het album Order Of The Mind overtuigend iedereen in de goede ‘mood’ kan brengen. Het debuutalbum wordt nu al vergeleken met bijvoorbeeld Chaos A.D. van Sepultura, Burn My Eyes van Machine Head of The Way Of All Flesh en dat is zeker ook te begrijpen bij het beluisteren van de tien composities op Order Of The Mind.
Gitarist Pablo Davila en bassist Bruno Segovia, uit respectievelijk Argentinië en Chili, komen beiden uit zeer muzikale families waarin uiteenlopende muziek werd gedraaid. In 2015 wisten ze dat ze de wereld wilden veroveren. Ze hadden gezien dat Sepultura het was gelukt en de weg voor hen vrij gemaakt had. Met gitarist Adam Mitchell en drummer Jason Sokolic waren ze al een eind op weg. Maar Irist is eigenlijk pas echt Irist geworden toen zanger Rodrigo Carvalho zich aansloot bij de band. Zich ontwikkelend als componisten kregen ze het voor elkaar om meteen een deal met Nuclear Blast Records te sluiten.
Eén van de redenen voor deze deal was het feit dat het debuut van Irist klinkt alsof we met een door-de-wol-geverfde band te maken hebben, hoewel Order Of The Mind pas het debuut is. Tien composities in veertig minuten is het een aardige muur die op je afkomt en je kan overweldigen. Drummer Jason Belisha is flink op dreef en houdt het tempo er wel stevig in. Met opener  komt het mede door het drumwerk wel binnen bij je. Burning Sage The Cleansing ligt sterk in het verlengde van Eons. Adam Mitchell en Pablo Davila bieden met hun gitaarspel een mooi mozaïek binnen de algemene basis terwijl Rodrigo Carvalho zijn brulstem erover heen giet. Het is niet alleen maar strak en stoer qua zang. In Severed heeft Irist meer op de achtergrond een krachtig spel van clean vocals ingezet. In Creation ligt er een repeterende riff en dito ritme aan de basis ten grondslag waardoor de snelheid aanzienlijk sterk wordt ervaren.
Toch ontkom ik niet aan de indruk dat het allemaal sterk lijkt op het geluid dat Gojira produceert op hun albums en ik zou bijna Irist als Amerikaans antwoord zien op de Franse metal van Gojira. Naar het einde van het album komt er een wat zwaardere deken over de muziek te hangen en klinkt het enigszins psychedelisch. Het daarop volgende The Well heeft dat ook licht in zich, maar The Well start dan wel weer uptempo en heeft een uitstekende groovende riff als basis. Afsluiter Nerve is qua beleving geen verrassing voor mij.
Ik vind zo aan het eind van mijn review Order Of The Mind helemaal geen slecht album, maar het heeft me wel een tijd gekost om iets te kunnen schrijven over het album. Het is veertig minuten wel meer van hetzelfde en het mist voor mij wat aan nuances, waardoor het gevaar op de loer ligt dat het hele album een brij wordt van wel goede metal. Of Irist een sensatie is, dan weet ik nu nog niet. Voor een debuutalbum komen ze sterk uit de bus, maar het liefst zou ik in de toekomst wat meer accenten willen horen.