Iron Maiden – The Book Of Souls

Het eerste dubbel studio album ooit van Iron Maiden en het bevat meteen het langste studio nummer dat ze ooit opnamen. Al bij de eerste klanken voel je iets vertrouwds, Iron Maiden klinkt zoals ze in de hoogtij dagen klonken.
De stem van Bruce Dickinson heeft in al die jaren niet aan kracht ingeleverd, de gitaren klinken als vanouds en de teksten zijn weer van sublieme klasse. If Eternity Should Fail gaat over de teloorgang van de mensheid. Die neerwaartse spiraal is al gaande vanaf het begin der tijden, toen de aarde zich net ontwikkelde. Speed Of Light is een stevig gitaar nummer waar de drie gitaristen Dave Murray, Adrian Smith en Janick Gers zich volledig op storten. In een hoog tempo razen ze door dit standaard Maiden nummer heen. The Great Unknown heeft ook al een diepere boodschap in de teksten, als gevolg van het grote onbekende beheerst egoïsme de mensheid. Hierdoor komen dood en verderf over de aarde. Dickinson zingt krachtig en werkt zich gestaag door de vaak lange teksten heen. In de langere nummers is plek voor een gitaarsolo en ook de ritme sectie laat zich niet onbetuigd. Tears Of A Clown is een eerbetoon aan de overleden acteur Robin Williams. Het verdriet binnen in de clown is niet zichtbaar voor de buitenwereld. Hij worstelt dagelijks met zijn verdriet en vraagt zich af hoe hij de volgende dag door zal komen. Een triest nummer, met een wat lager tempo dan de andere nummers.
Death Or Glory en The Book Of Souls zijn standaard Iron Maiden nummers, voor zo ver je van een standaard kan spreken. Het zijn nummers waarbij je bij de eerste twee, drie tonen hoort dat het Iron Maiden is. De eerste vijftien tot twintig seconden van Shadows Of The Valley zijn vrijwel identiek aan de intro van Waisted Years, maar dan wordt het toch een heel nieuw nummer. En als je dan ruim zeventig minuten hebt geluisterd, heb je het gevoel naar één van de beste albums van Iron Maiden te hebben geluisterd. Maar het is nog niet klaar, het absolute hoogtepunt van het album moet dan nog beginnen. Het ruim achttien minuten durende Empire Of The Clouds opent met piano en strijkers. Het nummer over dat grote schip, zo groot dat de Titanic er in past. Het schip is gemaakt om de wolken te bereiken, en daar gaan we. Het schip vloog nog nooit zo snel, maar is ook niet getest. Uiteindelijk loopt het slecht af, als het noodweer het schip veranderd in een hoopje as. Achttien minuten lang, een instrumentaal juweeltje en een geweldige tekst. Dickinson kan zich uitleven op de vocalen, het is de kers op de taart.
Al met al duurt het album ruim negentig minuten, en in die negentig minuten komen elf ijzersterke nummers voorbij. Geen moment is er sprake van roest, berusting of gemakzucht bij deze band. Wat een voorrecht om dit album te mogen beluisteren!