Opgericht in 2002 zijn we nu aangeland bij het zevende album van deze formatie. Onder leiding van de nieuwe zanger Mike Stenbrouck zet band een nieuwe stap. De band bestaat verder uit gitarist Dushan Petrossi, bassist Vassili Moltchanov en drummer Ramy Ali. Het is vier jaar geleden dat het album Diabolica uitkwam, dus de band heeft er wel de tijd voor genomen om een nieuw album op te nemen.
De band heeft haar naam ontleend aan het boek van Alexandre Dumas ‘The Man In The Iron Mask’ en is flink gegroeid sinds de oprichting. De band wordt geloofd voor het afleveren van hoogstaande albums en wordt vergeleken met Helloween, Rhapsody en Dio.
Het materiaal op het nieuwe album is geschreven door Petrossi en hij weet metal te combineren met een easy listening gevoel. De nummers zijn doorregen van orkestrale uitstapjes, pakkende melodielijnen en progressieve metal invloeden.
Never Kiss The Ring opent kort met een orkestrale intro en koor, maar dit wordt snel overstemd door een wals van geluid. Razendsnelle klappen op de drums en een gierende gitaar doen de rest bijna verstommen. Het nummer duurt bijna zes minuten maar er is geen moment waarop de vaart er even uit gaat. De stem van Stenbrouck is een geweldige aanvulling voor de band. Een nummer als One Against All begint met een stevige, rauwe gitaar riff en ook hier valt het gebruik van een koortje op. Het is een nummer dat ook langzamere delen kent, en het is goed te horen dat Stenbrouck hier ook goed mee uit de voeten kan.
Nummers als Dance With The Beast en Mist Of Loch Ness zijn stevige rocknummers. Petrossie heeft goed werk afgeleverd, tussen de twaalf nummers op dit album kan ik echt geen slecht nummer vinden. Als het album afsluit met het titelnummer Master Of Masters is het verbazingwekkend hoe snel een uur kan gaan als je intensief luistert. Het wordt tijd dat we weer naar buiten mogen, dan kunnen we deze band live op het podium aanschouwen. Want dat beloofd een stevig feestje te gaan worden.