De Belgische heavymetalband Ironborn speelde vorige zaterdag zijn derde releaseconcert voor het nieuwe album After The Flood, hun eerste full album. De voorbije maanden waren er al releaseconcerten voor de digitale release en voor de CD-release. Om je album op vinyl te persen sta je voor lange wachtrijen, daarom was het logisch dat die als laatste werd voorgesteld.
Een beetje onverwacht was er geen supportband voor Ironborn in de Elpee in Deinze (B). Dat heeft een paar voordelen: je kan je eigen set zo lang maken als je wil en er is geen gedoe met podiumwissels. En echt iedereen in de zaal is voor deze band en de nieuwe release gekomen.
Ironborn brengt punchy heavy metal. After The Flood heeft een prima productie en mix, maar het is live dat daar nog wat extra power, punch en crunch aan toegevoegd worden. De live-energie heeft de band niet voor de volle 100% kunnen vertalen naar het album, al scheelde het toch maar een paar procentjes. Live worden ook de invloeden wat duidelijker. De grootste gemene deler van Ironborn is klassieke heavy metal, maar er zitten heel wat elementen in van thrash, death, power en prog.
Als Ironborn om 21 uur het podium opstapt sterven de laatste noten uit van Dio’s Holy Diver. Het origineel – gelukkig en niet de cover van Helmut Lotti. Ironborn start zijn live-set in Deinze met The Curse, een ‘oud’ nummer, van hun debuut-EP. Heel strak gespeeld en dat mag natuurlijk ook wel voor een oud nummer. Alle bandleden hebben een shirt aan van Ironborn en dus niet van een band waarvan ze fan zijn of waarmee ze bevriend zijn. Opnieuw: er is maar één bandnaam die de mensen moeten onthouden als ze naar huis gaan. Daar lijkt over nagedacht te zijn. Bands die een releaseconcert met enig sérieux aanpakken, wij houden daar wel van.
Nog een voordeel van te starten met een oudere track: die heb je als band zo goed in de vingers dat je makkelijk kan spelen en tegelijk het publiek in de ogen kan kijken. Ironborn heeft een hoge entertainment-factor, die perfect aansluit op het genre dat ze brengen. Er gebeurt in elk nummer wel wat.
De album-volgorde van After The Flood werd niet gerespecteerd, wel werden alle tracks van het album gebracht. Enkel Destiny’s Revenge werd niet live gespeeld. De eerste nieuwe tracks in de set waren Into Darkness en Lillith. Beide hebben, net als The Curse, een pittig tempo en dat vuurt het enthousiasme van het publiek aan. De Elpee is goed gevuld met fans en vrienden, waardoor deze thuismatch al op voorhand gewonnen was, maar het enthousiasme van het publiek slaat over op de band die een tandje lijkt bij te steken inzake stoere podiumposes.
Bij Prison Grounds vraagt zanger Tom om het refrein (Metal Is The Law) mee te brullen, liefst met de vuist in de lucht. Hij doet dat eerst in het West-Vlaamse dialect en lijkt zich dan pas te realiseren dat de Elpee in Oost-Vlaanderen ligt, waarna een ‘vertaling’ volgt van zijn vraag in Algemeen Beschaafd Nederlands. Ook zonder die vraag en zonder dat grapje had het publiek vast wel staan meebrullen. Dit nummer is een vette knipoog naar één van de podia op metalfestival Alcatraz. Of het nummer Ironborn ook naar Alcatraz zal loodsen, is nog maar de vraag. Misschien was een nummer over La Morgue, het kleinste Alcatraz-podium, dan een betere keuze. Maar een band mag ambitie hebben natuurlijk. Naar Nederland vertaald zie ik Ironborn eerder opduiken op de affiche van een Holland Heavy of een Heavy Metal Maniacs dan op Dynamo.
Dat de cleane vocalen van zanger Tom als een gecounterd worden met grunts geeft het concert een extra dimensie. Na Prison Grounds als eerste hoogtepunt volgen nog Guardian Of The Scales en drie tracks van de oude EP – met Rock ’n Roll Is Dead, hun ode aan Lemmy – om dan de finale in te zetten met het catchy Bloodbound en de aanstekelijke titeltrack After The Flood. Ironborn trekt die lijn door met twee covers: The Wickerman van Iron Maiden en Creeping Death van Metallica. Die niet super-bekende covers, dat zou een goede keuze zijn op een festival waar nog maar weinig mensen van Ironborn gehoord hebben. Voor een releaseconcert had ik misschien liever dat ene ontbrekende nummer van het album gehoord. Ook afsluiter Never Again maakt zijn rol niet helemaal waar. Doorgaans is dit het nummer dat het hardst wordt meegebruld, maar na ruim een uur in een bloedhete Elpee was bij de meeste toeschouwers de adem afgesneden.
Ironborn is een band die misschien niet zo heel veel albums zal uitbrengen of de hele wereld zal veroveren met op elkaar aansluitende tournees. Ze doen het allemaal op hun eigen tempo en grijpen de kansen die op hun pad komen. Dat is niet hetzelfde als een gebrek aan ambitie of talent. Als songschrijvers en muzikanten moet het vijfspan van Ironborn voor niemand onderdoen en op het podium zie je ze met een gretigheid en een naturel die je maar zelden ziet. Inzake zaalshows en festivals is Nederland nog grotendeels onontgonnen terrein voor Ironborn. Dat mag nu snel veranderen.