Ironborn – Ironborn

Het Belgische Ironborn brengt op zijn eerste EP klassieke heavy metal in de stijl van Iron Maiden, Armored Saint, Accept en Iced Earth. Net als bij pakweg het Spaanse Midnight Priest en het Britse Monument verdient deze keuze respect, want in dit genre zijn het bijna per definitie enkel de grote, oude bands die nog massaal publiek en kopers kunnen overtuigen. Als nieuwkomer krijg je geen cadeaus. Het is ook niet eenvoudig om nog origineel uit de hoek te komen, want de voorbije veertig jaar is zowat elk akkoord, elke riff en elke leuke songtitel al minstens een paar keer de revue gepasseerd.
 
Opener Drifting Away zet de luisteraar even op het verkeerde been met een paar grunts. Die zijn niet representatief voor hetgeen volgt. De cleane vocals van Tom Hugelier maken dat meer dan goed. Een leuke ontdekking is dat. Hij is geen Bruce Dickinson, maar zeker een aanwinst voor het kleine legertje cleane vocalisten in België. Ook de andere muzikanten moeten in kwaliteit niet onderdoen.
 
Ironborn begon als coverband en dat hoor je ook: de band weet welke hook of riff zal werken op een podium. Ze brengen hun muziek met veel oog voor detail en met veel speelplezier. Het hele plaatje klopt, enkel misschien in de teksten heeft Ironborn nog wat groeimarge. Never Again heeft een heel catchy refrein en pakkende gitaarsolo’s. Your Downfall heeft één van de mooiste intro’s van het jaar en ook de rest van het nummer nodigt uit tot enkele minuten headbangen en luchtgitaar spelen. Het instrumentale Dawn of Destiny is klassieker van opbouw en melodie en leunt meer aan bij Iron Maiden. The Curse houdt ergens het midden tussen Judas Priest en Pantera.
 
Ironborn sluit deze EP af met Rock ’n Roll Is Dead, een ode aan Lemmy. Geen cover van Motörhead, dat was misschien te makkelijk geweest, wel een track waarvan elke noot naar Motörhead ruikt. Deze EP van Ironborn is voer voor fans Iron Maiden, Iced Earth, Metallica en Judas Priest.