Wat me opvalt in het geluid van de band, die met Prophecy het eerste geluid laten horen met zanger Dan Charlton, is de gretigheid waarmee alles neergezet is. Het doet me denken aan bands als Silverlane en Aspera. Jonge bands die meteen een zeer volwassen geluid neerzetten en los van het genre zouden de mede –Australiërs van Silverchair niet in het rijtje mogen ontbreken.
Better Unseen gaat rap van start met een dikke riff en in een goed tempo. Dat riffgeluid zet zich voort totdat zanger Dan Charlton het stokje even overneemt. Vanuit de clean vocals gaat hij richting een kleine gruntpartij en riffen Aidan Kalms en Edward Warren het pleisterwerk weer even van de muur. Ironstone laat hiermee meteen horen dat zij terdege weten hoe ze een compositie moeten opbouwen. De refreinen druipen van de melodie en even over de helft zet de stijl zich meer richting mathcore om altijd weer terug te keren naar het toegankelijke refrein.
Bound is al uitgebracht via een video. De compositie is minder heftig dan Better Unseen en ligt meer in het progressieve vlak maar laat horen dat Ironstone zich een eigen kenmerkend geluid eigen heeft gemaakt. Dat betekent sterke melodieuze composities met strakke progressieve elementen er door geweven.
Downpour is de tweede single die van de EP af is getrokken. Over de compositie hangt een wat oosters mysterieus sfeertje. Daarnaast is het een compositie die precies in het straatje van Ironstone past waarbij de muzikale koers van melodieus naar progressief prettig om kan schakelen naar staccato djent-elementen. En dat krijgen we nog meer te horen op de EP. Hollow is muzikaal gezien heel progressief neergezet, maar ondertussen word je heen en weer geslingerd in intensiteit en wordt door de variatie continu de spanning danig opgevoerd. De zware muziekmuur die opgetrokken wordt is mooi in evenwicht met het heldere stemgeluid van Dan.
Een compositie die steeds blijft hangen is Killed A Man. Het start licht maar blaast zich gelijk een ballonvis op tot een groovende basis. Edward verzorgt hier een sterke solo dat gecomplementeerd wordt door het drumwerk van Jackson Whyte. Behalve de sterke zinsnede Killed A Man zorgt een onverwachte breakdown voor een prettige verrassing.
Met Origin richt Ironstone zich meer op de toegankelijke progressieve kant van het genre. Er wordt vanuit een stabiele basis aardig gevarieerd gespeeld waardoor het geheel interessant is om te beluisteren.
Prophecy heeft me wel geraakt en de gretigheid en energie die Ironstone uitstraalt in het spel spreekt me zeer aan. Er komt veel goeds uit Australië en Ironstone is daar zeker een onderdeel van. En dan wel één van de nieuwe generatie topbands in het progressieve vlak die door het (staccato) gitaarspel en de krachtige riffs een aansprekend en prettig geluid neerzetten.