Is metalcore de nieuwe emo?

Is metalcore de nieuwe emo? Dat wil zeggen een genre verguisd door de oudere metal liefhebbers. Een genre dat men meer geschikt acht voor de jongeren, niet waard serieus genomen te worden. Ik hoor de vergelijking de laatste tijd vaker en vaker. Laten we voor ik mijn mening geef even in de historie duiken van deze subgenres.
Hardcore band Minor Threat kan toch wel gezien worden als de eerste grondleggers van de Emo. Zij voegden wat meer melodie toe aan hun sound en vooral meer van hun zielenroerselen aan hun teksten. Bands die in hun voetsporen volgden zoals Rites of Spring en Embrace werden door Thrasher Magazine emo-core genoemd.
Vervolgens was er de invloed van pop-punk (Mr. T Experience, Horace Pinker) en indy muziek (Smiths) op bands als Jawbreaker, Weezer en Jimmy Eats World. De mix van de wat meer melodieuze, lichtere sound met persoonlijke, emotionele teksten waren herkenbaar voor een grote jonge generatie. Bands als Saves The Day, Dashboard Confessional, Thursday en The Get Up Kids perfectioneerden dit geluid en stonden aan de vooravond van de grote commerciële doorbraak van het genre in 2002-2010. We zagen bands als My Chemical Romance, Red Jumpsuit Apparatus, Fall Out Boy en Panic At The Disco op grote schaal doorbreken en het alternatieve modebeeld beinvloeden. Menig tienermeisje, maar ook tienerjongen, hulde zich in donkere nagellak en eyeliner. Voor elk getroebleerd individu die zich zelf sneed op deze soundtrack hielp het tien kids door een moeilijke, verwarrende pubertijd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat na het in elkaar donderen van deze scene, mede door het opbreken van bands als My Mechanical Romance, maar ook door het ouder worden van de fans het genre een grote nostalgische waarde heeft. Door clubs georganiseerde emonights zijn erg populair.
Metalcore komt voort uit het constant blijven toevoegen van metal elementen aan de meer punk-georiënteerde sound van hardcore. Het begon  met bands als Agnostic Front en met name Cro-Mags en Suicidal Tendencies. Een band als Hatebreed borduurde daar op voort net zoals Earth Crisis, Converge en wat mij betreft toch wel de echte grondleggers van de metalcore, Merauder.
De sound werd gladder met de toevoeging van steeds meer melodie en clean vocals door bands als Killswitch Engage, Atreyu, Bullet For My Valentine en Trivium. Met toevoeging van electronica  (bijvoorbeeld door Asking Alexandria) en teksten over depressies en hartzeer lukte het dit genre om een grote groep jongeren aan te spreken die met zichzelf in de knoop zaten. En ja, de grote successen zaten op de rand van de successen van het emo genre. Ongetwijfeld zijn veel emo kids dan ook in de metalcore gegroeid dat net een tikkeltje harder en duisterder was.
Waar  emo, naar mijn mening, vooral een nostalgische act is geworden is de metalcore nog zeker springlevend. Bands als Architects, Parkway Drive en nog steeds Killswitch Engage trekken volle zalen (en groter) en nieuwere bands als Bury Tomorrow doen het zeker ook goed.
Toch haalt menig metal liefhebber de neus op voor metalcore. Waarom? Waar thrash metal en death metal fans vooral gekleed zijn in oude jeans, de haren vooral lang en ongewassen zijn is de metalcore look er eentje van kleurige tattoos, opvallende piercings en skinny jeans. Het publiek is vaak jonger, modieuzer. De teksten gaan vaak over gebroken harten, emotionele problemen en depressies niet over stoere zaken als demonen en slachtpartijen. Dat kan dus allemaal een beetje overkomen als iets ‘’voor de jeugd’’, niet voor de gedistingeerde, doorgewinterde metalfan. Neem daarnaast de clean vocals en electronica waar al jaren op neer gekeken wordt door de trve kvlt scene en je hebt een recept voor hoon.
Neemt niet weg dat metalcore vaak de dikste breakdowns kan hebben, de hardste screams, de bruutste grunts en uithalen waar Bruce Dickinson een buiging voor zou maken. Metalcore kent veel bands, veel geluiden. Het kan zomaar zijn dat jou ding er wel tussen zit als je eens wat probeert.
Voor mij persoonlijk is het de hard-zacht dynamiek die me zo bevalt. Ik ben dol op harde, snelle, brute muziek. Ik ben echter ook zeker een gevoelsmens, een positief iemand. De combinatie van de inspirerende teksten van metalcore (luister maar eens naar Take Control van Killswitch Engage of Nothing Scars Me van Hatebreed, Revive van Anchor of Smoke & Mirrors van The Five Hundred) met die lekkere brute riffs zorgen ervoor dat dit subgenre het beste bij me past.
Is metalcore dus de nieuwe emo? Wellicht wel. Het kan inspireren, troosten en heeft een bepaald modebeeld. Het is echter zeker nog springlevend en nog geen onderwerp van nostalgie.