Islet – Eyelet

Psychedelische pop met uitstapjes naar synth en wave. Dat is in hele grote lijnen waar Islet voor staat. Deze Britse band bracht zopas Eyelet uit en dat album roept herinneringen op naar bands van de jaren ’90. Eyelit zit op het kruispunt van Enya, This Mortal Coil, Clannad en 10.000 Maniacs. Als dat te ver terug is in het verleden, kan je aanknopingspunten vinden bij Aafke Romeijn, Jane Weaver, Warm Jets, And Then Came Fall, Uma Chine en Uncle Wellington. Of je kan nog dieper in het verleden afdalen, tot bij Brian Eno of Tangerine Dream.
Islet schippert tussen onschuldig kinderlijke wiegeliedjes als Caterpillar en de ijzige doodsklokken van Good Grief, tussen psychedelische vrolijkheid en melancholie. Het merendeel van de tracks zijn klassieke, speelse popsongs, met een drieminutenformat, korte refreinen, een herkenbare hook, … maar ergens ontbreken de tracks een zeker X-factor (noem het catchyness) om lang te blijven hangen. Soms graven de lyrics niet diep genoeg, terwijl de melodielijnen op andere momenten dan weer als dertien in een dozijn klinken. Een aantal keer schiet Islet wel recht in de roos, zoals op Treasure, Florist en Gyratory Circus. Het heeft allemaal wat tijd nodig om aan je te groeien, maar dan krijg je er wel wat voor in de plaats.