Bij binnenkomst van De Effenaar is er even de mogelijkheid de handjes te ontsmetten. Daarna worden we na het scannen van het kaartje door de vriendelijke jongedame bij de deur gevraagd om het bekende Corona formuliertje in te vullen. Dus naam, telefoonnummer en e-mail zodat ze, eventueel, je op de hoogte kunnen stellen, mocht er toch onverhoopt een Corona geval worden vastgesteld. Nu zal dat meevallen, want er is zeker hun best gedaan om dat te voorkomen. De stoeltjes in de zaal hebben genoeg afstand van elkaar, tijdens de show is de bar (overigens in de hal, niet in de zaal) dicht en worden we verzocht om gedurende de show te blijven zitten. Niet zo moeilijk want de Isolation Sessions zijn meestal kort maar krachtig.
We krijgen een koptelefoon op zodat we de zang netjes binnen kunnen krijgen zoals het publiek thuis. Bonus is dat het ook gelijk het geluid van de instrumenten in de zaal zelf wat weet te dempen. Met zo weinig publiek is het opvallend hoe hard het geluid is, niet gedempt door menselijke geluidswallen. Op monitoren zien we het commentaar op Facebook gedurende de stream voorbij komen. Interessant om te zien hoe de optredens al die tijd gefilmd werden
De dinsdag staan de Eindhovense locals van Charlie & The Lesbians op het podium, een LGBTQ vlag als backdrop. Het verbaast me dat deze band niet eerder te zien was bij de Isolation Sessions. Intussen heeft deze band toch een redelijke live reputatie op weten te bouwen. De gruizige mix van punk en garage rock van deze band leent zich prima voor een kleine zaal, zelfs als iedereen op een stoeltje zit. De zaal is zowaar uitverkocht, toegegeven, er mag maar een beperkt aantal mensen in de zaal, maar ze doen het toch maar als eerste.
Heerlijk om te zien hoe gespeeld wordt alsof het een gewone show is. Vol opgefokte energie worden de teksten in de microfoon gebruld. Gitarist en bassiste bewegen energiek over het podium en het spelplezier is af te lezen van het gezicht van de luid meezingende drummer, Soeja. Zowat het volledige reportoire van de band komt voorbij in het aangename half uurtje. Hoogtepuntje is toch wel het ontzettend opzwepende Hating My Life waarvan de inhoud geillustreerd wordt door Charlie door de microfoonsnoer om zijn nek te wikkelen.
Al met al de moeite waard om de volgende dag weer eens langs te komen.
De woensdag is het de beurt voor de sympathieke Belgen van Altitude om hun kunsten te vertonen, volgens mij de eerste keer dat er Zuiderburen op het Isolation podium staan. Als ik de zaal binnenkom staan de heren al te wachten om het podium op te gaan en is er tijd voor een koort praatje. Met ca acht kaartjes verkocht is het niet erg druk helaas. Dat mag de pret niet drukken want de Belgen zijn duidelijk blij om weer eens voor publiek op te kunnen treden, ook al is het maar een beperkt publiek. Ze maken dan ook gretig gebruik van de aanwezigheid van het publiek door ze regelmatig mee te laten klappen. Gelukkig doet het publiek dat dan ook, wat het heel even doet lijken op een “normale” show. Met een dergelijk klein publiek weet je als zanger dan ook gewoon dat er een jarige Bart in de zaal zit, die dan ook gefeliciteerd wordt voor de aftrap van hun nieuwste nummer, De babbels van vocalist Daniel tussen de nummers door zijn vermakelijk genoeg om de band een extra hoge gun-factor te geven. Ze hebben plezier op het podium te staan en dat werkt aanstekelijk.
Dan over de muziek van de heren… Lekker, melodieuze pop punk met een klein Weezer randje vermaakt ons gedurende een half uur. Opvallend is dat de drummer op 1 lijn zit, dus ook fysiek niet alleen muzikaal, met de rest van de band. De percussie is dan ook opvallend prominent aanwezig in de songs. De energiek gespeelde feelgood punksongs toveren brede glimlachen op de gezichten van de bezoekers. Plezant!
Na twee dagen Isolation Sessions durf ik te constateren dat het een toegevoegde waarde heeft om de optredens in de stoel in de zaal te bekijken in plaats van in de huiskamer. Natuurlijk, het is niet hetzelfde als een normaal concert met zwetende lijven die tegen je opbeuken, stage dives, pits en onprettige lichaamsgeuren. Wat het wel heeft is een fijne, intieme sfeer met andere muziekliefhebbers en gewoon nog even dat onvervangbare, onzichtbare stukje energie wat de artiesten vanaf het podium op je af sturen. En qua Corono veiligheid zit het best snor, ik durf te beweren dat je in de supermarkt veel meer risico loopt. Kom dat zien!
Voor hen die benieuwd zijn geworden naar deze of komende shows, surf even naar https://sessions.effenaar.nl/.