Iterum Nata brengt psychedelische neofolk. De door de band zelf gekozen omschrijving klinkt misschien wat vaag. De muziek kent echter inderdaad een dromerige jaren zeventig sfeer die gemixt wordt met folk. Luister bijvoorbeeld naar opener My Name Is Sorrow en het daaropvolgende One With The Sun. Het gevolg is dat Trench of Loneliness niet bepaald een vrolijke plaat is. Dat zal niemand verwonderen met zo’n albumtitel. Niet dat de plaat (te) depressief of neerslachtig klinkt. Daarvoor heeft de plaat net iets teveel folk invloeden (zoals op Forgotten Friends en het tribal gebruik op The Mountain). Daar past een folky pop ballad als Bones in the Forest en de spacy ballad Losing Connection perfect tussen. Net als de instrumentale filmmuziek van The Feather. Het humoristische, muzikaal erg herkenbare, I Only Sing with the Dead loopt naadloos over in I’d rather be a Fool Than a King. Ook Comedy of Humanity klinkt als een cover, maar (b)lijkt het niet te zijn. Alle tien de nummers zijn de moeite waard. Zonder dat de plaat overigens naar te grote hoogten stijgt. Daarvoor is de muziek te aards. Het zorgt voor balans en evenwicht. Multi-instrumentalist Jesse Heikinnen speelt alles zelf in. Dat is opmerkelijk te noemen als je hoort hoe rijk de plaat is aan instrumentarium en (samen)zang. Erg mooi gedaan.
Iterum Nata – Trench of Loneliness
587
vorig bericht