Jack Russell's Great White – Great Zeppelin II

Jack Russell’s Great White werd in 1977 als Great White opgericht in Los Angeles. In 1984 bracht de band haar debuutalbum uit en in 1998 bracht de band Great Zeppelin uit. Dat was een Led Zeppelin tribute album wat in 1996 al live werd opgenomen. Sinds 2013 speelt Russell onder de naam Jack Russell’s Great White en besloten ze dit jaar een vervolg op Great Zeppelin uit te brengen.
Als groot Led Zeppelin fan was ik erg benieuwd naar dit album, zeker omdat ik niet heel bekend met Great White ben. Verder dan hun debuutplaat ben ik eigenlijk nooit gekomen. Great Zeppelin II opent heel toepasselijk met ”Whole Lotta Love”, de opener van Led Zeppelin II. Een aardige versie, waar vooral de gitarist zijn werk goed doet. De intro riff klonk zoals we hem van Zeppelin kennen met een beetje een moderne rock sound. Vervolgens krijgen we een klassieker, ”Good Times Bad Times”, te vinden op het eerste Zeppelin album. Over deze cover ben ik erg positief. De vocalen doen het goed, ze hebben hun eigen sound en maken dit nummer daarmee eigen. De uitvoering van ”Misty Mountain Hop” vond ik dan wat minder, dat komt vooral omdat ze daar een beetje een Zeppelin clone proberen te zijn en daar het nummer te kort mee doen. Wat bij ”Good Times Bad Times” werkte hadden ze hier ook beter kunnen doen, het voegt niet zoveel toe. Zonde, aangezien het een van mijn favoriete Zeppelin nummers is.
Vervolgens krijgen we een nummer van mijn favoriete Zeppelin album, ”Houses of the Holy”. De cover van ”Dancing Days” was niet echt indrukwekkend. Al waren de instrumentals wel fijn aan deze cover, de vocalen waren toch wat minder. De cover van ”No Wuarter” (ook van ”Houses of the Holy”) had een heel fijn keyboard geluid en de bass sprong er uit. Geen verkeerde cover. Vanaf het begin van ”Kashmir” is het weer genieten geblazen. Niet alleen omdat het een fantastisch nummer is, maar ook omdat dit een hele sterke cover is. Misschien wel de beste op het album. De eigen stijl is te horen, terwijl ze ook enigzins als Zeppelin klinken. We zijn nog niet klaar met ”Physical Graffiti”, het nummer ”Houses of the Holy” is wederom een fijne cover. Zo was ik ook onder de indruk van ”Trampled Underfoot”, het klinkt als een Great White nummer. Een fijne afwisseling, ze proberen geen Zeppelin clone te zijn en dat is fijn. De Great White sound is namelijk erg geschikt voor nummers zoals deze.
Het instrumentale ”Moby Dick” is wederom fantastisch al haalt de drummer het natuurlijk niet bij Bonham. ”The Rover” heeft tevens ook dat fijne drum geluid en een iconisch riff. Het valt me enorm op dat ze de nummers van ”Physical Graffiti” erg goed spelen, ik ga er vanuit dat dit Jack’s favoriete Zeppelin plaat is. ”Stairway to Heaven” is een nummer wat niet makkelijk goed te spelen is en dat blijkt hier wel weer. Het is zeker geen slechte cover, al is het niet de meest indrukwekkende cover van Stairway. De vocalen zijn echter wel erg fijn. Een beetje een dromerige versie van Robert Plant’s vocalen. “Heartbreaker” begint fantastisch. Een dik gitaar met bass geluid wat enorm goed klinkt. De vocalen klinken meer als een soort mix van John Lawton’s vocalen met die van Robert Plant, wat erg goed werkt. Net zoals Led Zeppelin II wordt ook deze cover netjes opgevolgd door ”Livin’ Lovin’ Maid”, deze nummers hoor je gewoon na elkaar te spelen en dat doen ze hier goed. Tot slot hebben we een persoonlijke favoriet van mij, ”Communication Breakdown”, het is te horen dat de vocalist het niet makkelijk had met dit nummer, dat maakt dit echter geen verkeerde cover.
Dit album heeft erg sterke momenten en een aantal covers waar ik niet van onder de indruk was. Het was echter erg leuk om deze nummers op een andere manier te horen. Als groot Zeppelin fan was ik natuurlijk al erg bekend met deze nummers. Mocht ik de originele nummers een keer zat zijn, zet ik dit cover album sowieso weer op.