Het eerste dat opvalt aan deze plaat is dat het een stuk meer melodisch is dan de twee voorgaande albums. Dit betekent echter niet dat de band weer terug is naar hun melodische hard rock roots. Common Destiny is nog steeds harder dan ieder werk wat ze ooit hebben uitgebracht toen Bormann nog frontman was. Toch is het waarschijnlijk een gewaardeerde stap terug door de fans die Jaded Heart al langer volgen.
Het eerste nummer With You is een sterke binnenkomer. Door het stevige gitaarwerk, de fraaie solo en de fijne harmonieën is je interesse gelijk gewekt. Gelukkig is het volgende nummer dan ook alles behalve een tegenvaller. Saints Denied is dan ook een van de betere nummers op dit album. Het nummer bevat mooie riffs, interessante hooks en een anthem achtig refrein waardoor het nummer zich meteen hardnekkig plaatst in je hoofd.
De eerste paar nummers zijn gelijk de toppers van dit album. Vanaf het vijfde nummer begint de interesse langzaam af te nemen. De nummers zijn echter op zichzelf nog steeds goed, maar er mist zekere variatie over het gehele album. Het klinkt alsof Jaded Heart op safe speelt met dit album. Er zit weinig geluid op wat we nog niet van de band hebben gehoord.
Ondanks dat de nummers niet erg vernieuwend zijn weten Fahlberg en Oestros het niveau toch op te krikken. Fahlberg laat op deze plaat sterke en gevarieerde vocals horen en Peter Oestros maakt het album met zijn heerlijke solo’s net wat kleurrijker. Al met al is Common Destiny een goed album, maar lyrisch gedans zal uitblijven.
